Διάβασα, για παράδειγμα, στο antinews.gr, ότι: "Σε καμμία μα καμμία ευρωπαϊκή χώρα, σε κανένα συγκροτημένο κράτος του κόσμου ολόκληρου, κράτος με στοιχειώδη σεβασμό του νόμου και του ελάχιστου δημόσιου συμφέροντος, δεν θα μπορούσε ατιμώρητα να λάβει χώρα τέτοιο γεγονός και να ξημερώσουν το πρόβλημα κι οι αυτουργοί του απείραχτοι". Αυτό κάθε άλλο παρά αληθεύει -και, επειδή ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, που έχει γράψει το άρθρο, και εγγράμματος και ενήμερος είναι, πρόκειται για ολοφάνερο και συνειδητό ψέμα.
Μετανάστες χωρίς χαρτιά υπάρχουν εδώ και δεκαετίες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (και στις ΗΠΑ-Καναδά) και στις χώρες αυτές είναι συνηθισμένο, κατά καιρούς, ομάδες μεταναστών, συνήθως με τη βοήθεια αλληλέγγυων πολιτών της χώρας, να προβαίνουν σε θεαματικές καταλήψεις διεκδικώντας νομιμοποίηση. Η πρώτη τέτοια ενέργεια που πήρε μεγάλη δημοσιότητα ήταν η κατάληψη της εκκλησίας του Αγίου Βερνάρδου, στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, το 1996, από 300 μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους περισσότερους Αφρικανούς (από το Μάλι και τη Σενεγάλη). Ο Π. Μπουκάλας αναφέρεται στο άρθρο του στην υπόθεση αυτή, αλλά κάνει ένα λαθάκι, δηλ. αφήνει να εννοηθεί ότι η επέμβαση της αστυνομίας ήταν ακαριαία, ενώ στην πραγματικότητα οι μετανάστες έμειναν δύο μήνες μέσα στην εκκλησία μέχρι τελικά να μπει η αστυνομία και να τους εκκενώσει με τη βία. Στη συνέχεια, κάποιοι από αυτούς νομιμοποιήθηκαν, άλλοι όχι.
Το περιστατικό αυτό φυσικά δεν ήταν το μοναδικό, τέτοια επαναλαμβάνονται στο Παρίσι κάθε χρόνο. Για παράδειγμα, πέρσι τον Ιούνιο (του 2010) περίπου 2000 μετανάστες χωρίς χαρτιά κατέλαβαν έναν εμβληματικό χώρο της πόλης, την πλατεία μπροστά στην Όπερα, και έμειναν εκεί αρκετές μέρες (νομίζω δύο εβδομάδες) και αποχώρησαν αφού η κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια αιτήματά τους.
Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά λέγονται στα γαλλικά les sans-papiers. Όμως το φαινόμενο δεν είναι κάποια “γαλλική εξαίρεση”. Στα ισπανικά οι αντίστοιχοι μετανάστες λέγονται sin papeles (χωρίς χαρτιά, πάλι) και έχουν κατ’ επανάληψη κάνει θεαματικές καταλήψεις, όπως ας πούμε σε 10 εκκλησίες της Βαρκελώνης το 2001 ή στον Καθεδρικό ναό της Βαρκελώνης λίγα χρόνια αργότερα. Άλλοτε δικαιώθηκαν (άλλωστε η κυβέρνηση Θαπατέρο έχει κατ’ επανάληψη νομιμοποιήσει παράνομους μετανάστες), άλλοτε τους έβγαλε η αστυνομία με το ζόρι.
Ακόμα και στην ελάχιστα χαλαρή και μεσογειακή Ελβετία, πέρσι το καλοκαίρι, 300 μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς χαρτιά κατέλαβαν ένα πάρκο στο κέντρο της Βέρνης, της πρωτεύουσας της χώρας. Θα μπορούσα να συνεχίσω να φέρνω παραδείγματα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά νομίζω ότι περιττεύει. Αποδείχτηκε θαρρώ ότι το επιχείρημα του κ. Φαήλου, ότι τέτοια πράγματα μόνο στην Ελλάδα γίνονται, είναι έωλο.
Από το blog του Νίκου Σαραντάκου
Στις 28 Ιουνίου 1996 τριακόσιοι μετανάστες χωρίς χαρτιά από την Αφρική (κυρίως από το Mάλι και τη Σενεγάλη) εισέβαλαν στην εκκλησία του Παρισιού Σεν Μπερνάρ και ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη νομιμοποίηση της παρουσίας τους στη Γαλλία. Είχε προηγηθεί η προσπάθειά τους να εγκατασταθούν στο άσυλο μιας άλλης εκκλησίας, της Σεν Αμπρουάζ, τρεις μήνες νωρίτερα. Από κει εκδιώχτηκαν με επέμβαση της αστυνομίας, στην οποία παρέδωσε τα κλειδιά της εκκλησίας ο ιερέας της με την εντολή του καρδινάλιου Λούστιγκερ. Στη συνέχεια, οι 300 μετανάστες κατέφυγαν σε άλλα σημεία του Παρισιού (ένα γυμνάσιο και δυο εγκαταλειμμένες αποθήκες), αλλά και από κει τους έδιωξε η αστυνομία. Η υπόθεση πήρε μεγάλες διαστάσεις στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης και εκδηλώθηκε μαζικό κύμα συμπαράστασης. Ετσι η εγκατάστασή τους στην εκκλησία Σεν Μπερνάρ αντιμετώπισε την ανοχή των αρχών.
Επί δύο μήνες συνεχιζόταν η απεργία πείνας, ενώ η γαλλική κυβέρνηση υποσχόταν ότι αν οι απεργοί υποχωρήσουν τότε θα εξεταστούν θετικά τα αιτήματά τους. Κάτω, όμως, από την πίεση του Λεπέν και του ακροδεξιού Τύπου, ο τότε πρόεδρος Σιράκ και ο πρωθυπουργός Ζιπέ αποφάσισαν τελικά τη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας στην εκκλησία. Σχεδόν 1.500 άνδρες των γαλλικών ΜΑΤ (CRS) συμμετείχαν σε μια τεράστια επιχείρηση την αυγή της 23ης Αυγούστου 1996. Πρώτα διέλυσαν τους διαδηλωτές που ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από την εκκλησία και στη συνέχεια έσπασαν την πόρτα του Σεν Μπερνάρ με τσεκούρι και συνέλαβαν τους "ικέτες"-μετανάστες.
Οι περισσότεροι απεργοί πείνας εκδιώχτηκαν από τη Γαλλία με τη βία, παρά τις υποσχέσεις που είχαν λάβει. Η γαλλική κοινωνία την κρίσιμη ώρα βρέθηκε διχασμένη και η κυβέρνησή της επέλεξε να ακολουθήσει τη γραμμή που υποδείκνυε ο Λεπέν. Αλλά ο αγώνας των μεταναστών του Σεν Μπερνάρ -που μέχρι σήμερα αποτελούν σύμβολο για το αντιρατσιστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη- δεν πήγε χαμένος. Το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε γύρω από την εκκλησία λειτούργησε ως ασπίδα για να αποκρουστούν -προσωρινά βέβαια- οι σκληρότερες νομοθετικές προβλέψεις του περιβόητου νόμου Πασκουά για το άσυλο και τη μετανάστευση.
Δεν είναι δύσκολο να μεταφέρει κανείς στην ελληνική πραγματικότητα τα διδάγματα αυτής της ιστορίας:
- Δεν έχουν ανάγκη από "υποκινητές" οι μετανάστες για να οδηγηθούν σ' αυτές τις οριακές μορφές αγώνα. Απλά το μόνο τους όπλο είναι η ίδια η ζωή τους.
- Η εκδίωξη των απεργών πείνας από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο δεν μειώνει την αγωνιστική τους διάθεση.
- Κανείς στη Γαλλία δεν υπέδειξε ως "λύση" την κατάργηση του ασύλου στις εκκλησίες. Ούτε καν ο Λεπέν.
- Μέχρι και σήμερα, η βάρβαρη εισβολή των CRS στην εκκλησία αποτελεί στίγμα για τη γαλλική πολιτική τάξη
Από το Δημήτρη Ψαρά του Ιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου