Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Tsunami Project
























Πολλά ακόμα υπέροχα σχέδια καλλιτεχνών απ' όλο τον κόσμο με θέμα το πρόσφατο τσουνάμι στην Ιαπωνία στο tsunami project

Η πικρή γεύση της σοκολάτας

Περίπου 109.000 παιδιά 7 έως 14 ετών απάγονται από τις οικογένειές τους ή αγοράζονται για 230 ευρώ για να δουλέψουν σκληρά και να υφίστανται ξυλοδαρμούς και σεξουαλική κακοποίηση στις φυτείες του κακάο, όπως καταγράφεται τραγικά στο ντοκιμαντέρ «Η σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας»
Η σοκολάτα είναι η πιο βελούδινη απόλαυση, αλλά την ώρα που πασαλείβει εκατομμύρια προσωπάκια, την ίδια ώρα καταδικάζει σε απελπισία τα «παιδιά του κακάο» στην Ακτή Ελεφαντοστού που εργάζονται για την παραγωγή της. Εκεί κρύβεται η πιο δυστυχισμένη πλευρά της πιο χαρούμενης βιομηχανίας του κόσμου! Εδώ και μερικούς μήνες σε 17 χώρες του κόσμου προβάλλεται το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ δύο δανών δημοσιογράφων, των Μ. Mistrati και R. Romano, «Η σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας», στο οποίο αποκαλύπτονται τα εργατικά χέρια όπου βασίζονται οι καλλιεργητές κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού (ο μεγαλύτερος παραγωγός κακάο διεθνώς). Εκεί όπου πρόσφατα ο διεθνώς αμφισβητούμενος πρόεδρος Λόραν Γκμπάγκμπο εθνικοποίησε τις τοπικές αγορές και τις εξαγωγές του κακάο με στόχο την προστασία των εσόδων από φόρους και δασμούς. Εσοδα που μοιράζονται εκτός των άλλων και στη συντήρηση των μισθοφόρων!

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Γιατί δεν συγκινούν οι δημοκρατικές επαναστάσεις;

Έλα μου ντε!! Πράγματι το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς (αλλά και γενικότερα του ριζοσπαστικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είτε αδιαφορεί είτε ακόμα σνομπάρει και υποτιμά ένα τόσο σπουδαίο και μεγαλειώδες ιστορικό γεγονός που εξελίσσεται αυτή την εποχή στη γειτονιά μας, όπως το ντόμινο των αραβικών εξεγέρσεων. Μοναδική εξαίρεση ήταν οι διόλου τιμητικοί διαξιφισμοί κατά την εκκίνηση των νατοικών βομβαρδισμών στη Λιβύη μεταξύ της "αριστεράς του ΝΑΤΟ" και της "αριστεράς του Καντάφι", με χρήση ελλιπών και διαστρεβλωμένων στοιχείων προπαγάνδας ως επιχειρημάτων κι από τις δυο πλευρές και χωρίς ίχνος σοβαρής και ψύχραιμης ανάλυσης (ούτε καν με τα παραδοσιακά μαρξιστικά εργαλεία). Τώρα πια που τα πράγματα σε Αίγυπτο-Τυνησία έχουν μπει μια μακροχρόνια και άγρια διαδικασία αλλαγής, ο πόλεμος στη Λιβύη έχει βαλτώσει και σέρνεται στο χρόνο  εγκυμονώντας ακόμα μεγαλύτερες αναταράξεις για το μέλλον, ενώ η εξέγερση στο Μπαχρέιν καταπνίγηκε στο αίμα, δε φαίνεται να ενδιαφέρονται πια πολλοί στην Ελλάδα. Ακόμα χειρότερα δε φαίνεται να ενδιαφέρει η εξέγερση στη Συρία (η σημαντικότερη μετά την Αίγυπτο κατά τη γνώμη μου) και η ωμή καταστολή της (μάλιστα πολλοί αριστεροί αρθρογράφοι βιάστηκαν να την ξεγράψουν πολύ πριν ξεσπάσει, σα να ήθελαν να ξορκίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο).
Η μόνη περίπτωση εκ νέου εκδήλωσης ενδιαφέροντος της ελληνικής αριστεράς για τις αραβικές εξεγέρσεις μοιάζει να είναι δυστυχώς μια νέα στρατιωτική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων (εννοείται ανεπιθύμητη κι απορριπτέα), η οποία θα αφυπνίσει και πάλι τα φιλο- ή αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά των διάφορων κομματιών της. Κατάντια.
Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ν.Σεβαστάκη από την Αυγή, το πρώτο που βρήκα να πραγματεύεται αυτό το θέμα: (η έντονη γραφή είναι δική μου επέμβαση στο κείμενο)