Ένας κλάδος που το εργατικό του δυναμικό μαζικοποιήθηκε τα χρόνια[1] της εξατομίκευσης, του «καριερισμού» και της καπιταλιστικής υπόσχεσης για κοινωνική ανέλιξη, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελείται από εργαζόμενους με πολύ χαμηλό ταξικό και πολιτικό επίπεδο οργάνωσης. Με τη συνδικαλιστική δομή να διαιρεί τον κλάδο σε 13 επιμέρους σωματεία και με την πλειοψηφία της ηγεσίας τους (με πολιορκητικό κριό την ΕΣΗΕΑ) να είναι πλήρως ταυτισμένη με τα ιδεολογικά και οικονομικά συμφέροντα των εργοδοτών[2], τα περιθώρια αντίστασης ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά περιορισμένα.
Παρ’ όλα αυτά, από τη μια η λυσσαλέα επίθεση των αφεντικών, που ανάγκασε αρκετούς συναδέλφους να ξυπνήσουν από τον λήθαργο στον οποίο είχαν περιπέσει αναμασώντας τις νεοφιλελεύθερες υποσχέσεις, και από την άλλη η επιμονή μιας μειοψηφίας εργαζομένων, που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην προμετωπίδα του αγώνα, οδήγησαν στο να στηθούν οι πρώτες άμυνες στα μιντιακά «κάστρα».
Έτσι, εδώ και λίγο καιρό, στο επίπεδο της βάσης των εργαζομένων άρχισε να σπάει ο τεχνητός διαχωρισμός (δημοσιογράφοι – τεχνικοί – διοικητικοί κλπ.), να προτάσσεται η αξιοπρέπεια απέναντι στα κελεύσματα των αφεντικών για υποταγή, να καλλιεργείται η αλληλεγγύη μεταξύ των ήδη, νυν και μελλοντικών απολυμένων και να ασκείται ιδιαίτερη πίεση στα κλαδικά σωματεία για αγωνιστικές αποφάσεις. Με αποκορύφωμα την κλαδική απεργιακή πορεία και τη μαζική συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ στις 30/11, μια παραδοσιακή στόχευση των αγωνιζόμενων εργαζομένων στον κλάδο των ΜΜΕ άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια. Δεν ήταν άλλη από μια 48ωρη απεργία η οποία θα εμπόδιζε τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων να κυκλοφορήσουν. Είναι αυτά που αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη στους κεφαλαιούχους των ΜΜΕ, και το «χτύπημά» τους είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα στα χέρια μας, ώστε να υπενθυμίζεται στους εργοδότες η αξία της παραγωγικής μας δύναμης.
Τα σωματεία δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ήδη η ύπαρξή τους τίθεται εν αμφιβόλω με την κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Την 7η Δεκεμβρίου, η ΕΣΗΕΑ κάνει δεκτή την πρόταση της συντονιστικής επιτροπής του Διασωματειακού[3] και κηρύσσει 48ωρη απεργία στο χώρο των ΜΜΕ. Με το άνοιγμα της πόρτας της αίθουσας συνεδριάσεων του Διασωματειακού, όπου και πάρθηκε η απόφαση, ξεκινάει μια σειρά γεγονότων που οδηγούν στον ευτελισμό[4] ενός εκ των σημαντικότερων όπλων αντίστασης στα χέρια μας, στα χέρια του κάθε εργαζόμενου.
Την επόμενη στιγμή μετά τη λήψη της απόφασης για 48ωρη απεργία (7/12), ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος σηκώνει το τηλέφωνό του και καλεί τον Σταύρο Ψυχάρη, πρόεδρο του Δ.Σ. και διευθύνοντα σύμβουλο του ΔΟΛ. Τις επόμενες μέρες (15/12) συναντιούνται κατ’ ιδίαν. Το ίδιο έγινε και με τον πρόεδρο της ΕΠΗΕΑ Μάριο Γκανά, όπως και με τον πρόεδρο της ΕΤΗΠΤΑ Γεώργιο Μυλωνά. Οι όποιες «διαπραγματεύσεις» έγιναν χωρίς την έγκριση των υπολοίπων μελών του Διασωματειακού. Είναι οφθαλμοφανές ότι δεν επρόκειτο για σοβαρές διαπραγματεύσεις επί της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή για την επαναπρόσληψη των απολυμένων, αλλά για τρυφερά ενσταντανέ με στόχο να συμφωνηθεί η «δια της πλαγίας οδού[5]» κυκλοφορία των Κυριακάτικων, στην πλάτη της απεργίας και των εκατοντάδων απολυμένων στον κλάδο. Έτσι, η όποια πίεση από τα κάτω ένιωθαν αφεντικά και συνδικαλιστές θα εκτονωνόταν με μια 48ωρη απεργία-παρωδία.
Από την πρώτη στιγμή, και καθόλου τυχαία, στους διαδρόμους και στις αίθουσες των εργασιακών μας χώρων άρχισε να κυκλοφορεί η «φήμη» περί αναστολής της 48ωρης απεργίας. Η φημολογία από τη μία αντικατόπτριζε σημαντικό μέρος της αλήθειας[6] και από την άλλη καλλιεργούσε το απαραίτητο κλίμα ηττοπάθειας ανάμεσα στους συναδέλφους, κλίμα αναγκαίο για την κορύφωση του ξεπουλήματος που βρισκόταν εν εξελίξει. Η σκέψη μας – και όχι μόνο – δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα: οι επικεφαλής των τριών προαναφερθέντων σωματείων – και όσοι γνώριζαν και σιωπηρά συναινούσαν – είχαν συμφωνήσει «κάτω από το τραπέζι» με τους εκδότες, πολύ πριν τις μέρες της 48ωρης απεργίας, την κυκλοφορία των κυριακάτικων φύλλων. Αυτό θα συνέβαινε με τη σύμπτυξη τριών φύλλων (Παρασκευής-Σαββάτου-Κυριακής) σε ένα, το οποίο θα κυκλοφορούσε από τα πρακτορεία και θα βρισκόταν αναρτημένο την Παρασκευή 17/12.
Οι εργοδότες, καλά πληροφορημένοι για το «πολυνομοσχέδιο» της κυβέρνησης που ψηφίστηκε στις 14/12, είχαν προλάβει και είχαν διαλύσει την εργοδοτική τους ένωση (ΕΙΗΕΑ), κάνοντας σαφές ότι συλλογική σύμβαση εργασίας ΔΕΝ θα υπογραφεί[8]. Λίγες μέρες πριν την απεργία, κάνει την εμφάνισή της η Μάνια Τεγοπούλου, ιδιοκτήτρια της «Ελευθεροτυπίας». Εξίσου καλά πληροφορημένη για το «πολυνομοσχέδιο», ενημερώνει την ΕΣΗΕΑ ότι προτίθεται να υπογράψει τα 6 σημεία-αιτήματα της 48ωρης απεργίας, συμπεριλαμβανομένης της ΣΣΕ, ζητώντας ως αντάλλαγμα να εξαιρεθεί η «Ε» από την απεργιακή κινητοποίηση. Η «Μάνια» γνωρίζει καλά ότι, αν η ΕΣΗΕΑ δεχτεί να υπογράψει σύμβαση εργασίας με μεμονωμένη επιχείρηση, υπογράφει μια απλή επιχειρησιακή σύμβαση, με όρους βολικούς για την εκάστοτε επιχείρηση – όσο κι αν η ΕΣΗΕΑ, αλλά και οι εργοδότες, αποκαλούν αφηρημένα τη σύμβαση αυτή «Συλλογική Σύμβαση Εργασίας», αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα έχει ισχύ κλαδικής. Είναι προφανές ότι, αν τα καλούμενα κλαδικά σωματεία[9] δεν υπογράψουν σύμβαση με την αντίστοιχη εργοδοτική ένωση (ΕΙΗΕΑ), αλλά με μεμονωμένη επιχείρηση, τότε η σύμβαση είναι εξορισμού επιχειρησιακή. Αυτός είναι και ο λόγος που η «Μάνια» διαρρέει ότι δεν θα επιστρέψει στην ΕΙΗΕΑ, η οποία ανασυστάθηκε[10] ελάχιστες μέρες πριν την απεργία.
Από τη στιγμή αυτή, οι ξεπουλημένοι πρόεδροι της πλειοψηφίας των σωματείων μας αρχίζουν και πάλι να έχουν υπόγειες επαφές με την Τεγοπούλου και της υπόσχονται την εξαίρεση της «Ε» από την απεργία αν υπογράψει ΣΣΕ, θεωρώντας – οι ανίδεοι(;)[11] – ότι έτσι συμπαρασύρουν και τους άλλους εκδότες σε υπογραφή της ΣΣΕ, πάντα με απώτερο σκοπό να ανακληθεί η απεργία. Είναι αμφίβολο αν σκέφτηκαν καν τον ανταγωνισμό[12] μεταξύ των εκδοτών. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο, δύο μέρες πριν την 48ωρη, κανείς να μη γνωρίζει αν αυτή η απεργία θα πραγματοποιηθεί, καθώς οι διαβουλεύσεις των συνδικαλιστικών ταγών με την εκάστοτε εργοδοσία τροφοδοτούν τις φήμες για ανάκλησή της.
Ταυτόχρονα, η γραμμή της εργοδοσίας προτείνει[13] στη συνέλευση των εργαζομένων της «Ε», που λαμβάνει χώρα εκείνη τη στιγμή, το σπάσιμο της απεργίας και την κανονική κυκλοφορία της εφημερίδας την Παρασκευή και το Σάββατο, 17-18 Δεκεμβρίου. Ως βασικά επιχειρήματα χρησιμοποιούνται «η αδυναμία της ΕΣΗΕΑ να προστατέψει τους εργαζόμενους στα άλλα ΜΜΕ», η «υπόγεια νομιμοποίηση των υπόλοιπων επιχειρήσεων από την ΕΣΗΕΑ, για να κυκλοφορήσουν τα κατ’ ουσίαν απεργοσπαστικά «φύλλα 3 σε 1», και το: «απεργία να γίνει στα μαγαζιά που κάνουν απολύσεις, και όχι στο δικό μας που είναι αντίθετο σε αυτές».
α) Τον τελευταίο καιρό ακούμε πολλά αφεντικά, αλλά και κυβερνητικούς, να κόπτονται(!)[16] για την αγωνιστικότητα των σωματείων. Υπενθυμίζουμε ότι το να δέχονται οι κεφαλαιοκράτες τη διαπραγμάτευση της πώλησης της εργατικής μας δύναμης με τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων που λέγεται «συνδικάτο» αποτελεί ιστορική κατάκτηση της εργατικής τάξης. Η κατά καιρούς αγωνιστικότητα ή μη αγωνιστικότητα των σωματείων εξαρτάται από το επίπεδο της ταξικής πάλης, αφορά τους εργαζόμενους και μόνο αυτούς, και η οποιαδήποτε «εργατικών συμφερόντων» μομφή προς τα σωματεία που προέρχεται από κυβερνητικά/κεφαλαιοκρατικά χείλη είναι απλώς ύποπτη, περιπαικτική και παραπλανητική. Και το λέμε αυτό έχοντας πλήρη γνώση ως συνέλευση τόσο της μη επαναστατικής φύσης[17] του συνδικαλισμού, όσο και της αδυναμίας του να ανταποκριθεί στον φυσικό του ρόλο. Το ότι η ΕΣΗΕΑ ως σωματείο είναι από τα πιο ξεπουλημένα στην Ελλάδα,αφορά τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, και αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να την κρίνουν, να τη χτυπήσουν ή ακόμα και να τη διαλύσουν. Ρωτάμε λοιπόν, συνάδελφοι της «Ε»: αποτελεί «κραυγή διαμαρτυρίας» προς το σωματείο η ταύτιση με τα εργοδοτικά συμφέροντα; Το ίδιο ερώτημα απευθύνουμε και προς την παράταξη της ΕΣΗΕΑ «Δούρειος Τύπος», που δικαιολόγησε[18] την απόφαση για απεργοσπασία στην «Ε» δηλώνοντας ότι «ο κύριος Σόμπολος χειρίστηκε την υπόθεση (...) με τρόπο που επέτρεψε (π.χ. στον ΔΟΛ και στον Πήγασο) την έκδοση των απεργοσπαστικών φύλλων-ψυγείου, ενώ παραπλάνησε την “Ελευθεροτυπία” οδηγώντας τους συντάκτες της σε σοβαρά αδιέξοδα και διλήμματα».
β) Η εργοδοσία της «Ελευθεροτυπίας» σε πόσες απολύσεις[19] έχει προβεί το τελευταίο τρίμηνο;
γ) Το ότι η «Μάνια σας» είναι εργοδότης-ιδιοκτήτρια του μέσου που εργάζεστε και έχει κάθε συμφέρον να ΜΗΝ πραγματοποιηθεί η απεργία, το αντιλαμβάνεστε ή θεωρείτε ότι εργάζεστε στη Libération[20] του 1980;
δ) Όταν τα τσιράκια της εργοδοσίας πριν δυο μήνες στήσανε απεργοσπαστικές κάλπες σε ΔΟΛ και Πήγασο, ώστε «να μη γίνει 48ωρη στα συγκεκριμένα μαγαζιά, αλλά γενική», είπατε: «Γενική, γενική!». Τη στιγμή που η αξιοπρέπεια των εργαζομένων στον κλάδο επέβαλλε την 48ωρη γενική απεργία, είπατε: «Απεργία μόνο σε συγκεκριμένα μαγαζιά!». Είναι αυτό πλήρης αφομοίωση του επιχειρήματος - «κωλοτούμπα» που χρησιμοποίησαν οι εργοδοτικοί σε ΔΟΛ και Πήγασο για να σπάσουν την όποια απόφαση για απεργία, ναι ή όχι;
Και για να μη μακρηγορούμε άλλο με την «Ε», είναι στο χέρι του κάθε συναδέλφου, παρ’ όλη την κλονισμένη πίστη μας, να κάνει ξεκάθαρο με ποια πλευρά τάσσεται.
Ολοκληρώνοντας το συνδικαλιστικό ξεπούλημα της απεργίας, ήρθαν και οι δυνάμεις της αριστεράς να συμπληρώσουν το πολιτικό της ξεπούλημα[21]. «Αυγή»[22] και «Ριζοσπάστης»[23] αποφασίζουν και αυτές να κυκλοφορήσουν «φύλλα 3 σε 1[24]» την Παρασκευή 17/12.
Φτάνουμε έτσι στην αποφράδα ημέρα του πρώτου 24ωρου της απεργίας. Οι εφημερίδες βρίσκονται αναρτημένες κανονικά στα περίπτερα, η μεγάλη πλειοψηφία[25] των ενημερωτικών site με κοινή απόφαση[26] των εργοδοτών συνεχίζουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους και τα 13 σωματεία αποφασίζουν να περιφρουρήσουν την απεργία συνεδριάζοντας το μεσημέρι (!!!) στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Το μόνο ραντεβού για περιφρούρηση μέχρι εκείνη τη στιγμή[27] ήταν το πρωί στον δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό Ηρακλείου (Επικοινωνία 94fm), με πρωτοβουλία του σωματείου της ΕΤΕΡ[28], χωρίς τελικά να χρειαστεί κάπου η επέμβαση των απεργών. Όσοι απεργοί συγκεντρωθήκαμε το πρωινό εκείνο στην ΕΣΗΕΑ για να ενημερωθούμε για τυχόν ανάγκες περιφρούρησης, γρήγορα διαπιστώσαμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. Αποφασίσαμε ως εκ τούτου να παρακολουθήσουμε τη συνεδρίαση του Διασωματειακού και έπειτα να προβούμε στις δικές μας κινήσεις περιφρούρησης[29].
Το θέατρο του παραλόγου στήθηκε από νωρίς, με τους εργατοπατέρες (εκτός λίγων εξαιρέσεων) να επιδίδονται πρώτα σε μαθήματα επαναστατικών λογυδρίων, λόγω της αμηχανίας που τους προκαλούσε η παρουσία θυμωμένων απεργών, κι εν συνεχεία σε σεμινάρια δωσιλογισμού και αλληλοκαρφώματος. Ως απεργοί, χωρίς να σταθούμε όσο θα θέλαμε στην «επίπληξη» των εργατοπατέρων, προσπαθήσαμε να οδηγήσουμε έστω και την ύστατη στιγμή σε κάποιες αποφάσεις που θα διέσωζαν την αξιοπρέπεια της απεργίας. Τα δύο σημεία που καταλήξαμε να προτείνουμε ως άτυπο σώμα απεργών, και που προς στιγμή φάνηκε να κερδίζουν έδαφος, ήταν το μπλοκάρισμα της εξόδου της σαββατιάτικης «Ε» από τα τυπογραφεία και οι άμεσες παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας των «αόρατων», των επισφαλώς εργαζομένων σε sites και portals.
Όμως, το μουγκρητό του επιθανάτιου ρόγχου - μέσα στα διάφορα καρδιακά που πάθαιναν κάποιοι πρόεδροι σωματείων (εκ δεξιών κι εξ ευωνύμων) μπρος στην πίεση που τους ασκούταν να αρθούν προ των ευθυνών τους - ακούστηκε δυνατότερα από κάποιους που θεωρητικά βρίσκονται στην αγωνιστική όχθη του ποταμού. Ορθά κοφτά, οι ίδιοι «αγωνιστές» που συμβούλευσαν τους 20 αξιοπρεπείς συναδέλφους στο κτίριο του ΣΚΑΪ να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, άνοιξαν, μέσω του τεχνάσματος της σύγχυσης και της παραπλανητικής τους ρητορικής[30], τη δίοδο για την κανονική κυκλοφορία της απεργοσπαστικής «Ελευθεροτυπίας» και έδωσαν το άλλοθι στο Διασωματειακό να μη λάβει καμία απόφαση περιφρούρησης της απεργίας.
Όλες οι πτυχές του ξεπουλήματος της απεργίας είχαν ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας. «Αριστεροί» εκδότες, εργοδότες-μέλη της ΕΣΗΕΑ, ιδιοκτήτες διαδικτυακών επιχειρήσεων, δεξιοί και «αριστεροί» πρόεδροι σωματείων, εκπρόσωποι εργαζομένων «αριστερών» παρατάξεων, εν δυνάμει αγωνιστές συνάδελφοι, επιχείρησαν να αφοπλίσουν πλήρως το αγωνιστικό νόημα της απεργίας. Τη δεδομένη στιγμή, με διαφορετικά επιχειρήματα ο καθένας, όλοι οι προαναφερθέντες φάνηκαν να πετυχαίνουν το σκοπούμενο: Διαίρεση – Σύγχυση – Υποταγή.
Δυστυχώς για όλους αυτούς, κάποιοι επιμένουμε να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή, τα μάτια μας ορθάνοιχτα και το ταξικό μας μίσος όσο ποτέ γιγαντωμένο. Είμαστε αρκετά εύπιστοι για να πιστεύουμε ακόμα και σε υποσχέσεις για απεργία διαρκείας, παρ’ όλο που αυτές ακούγονται από τα χείλη του Σόμπολου (βλ. βίντεο), αλλά και γεμάτοι οργή όταν αυτές δεν τηρούνται. Είμαστε αρκετά μειλίχιοι ώστε να ανεχόμαστε δίπλα μας φανφαρόνους «αγωνιστές», αλλά και αδυσώπητοι μπροστά στην ταξική προδοσία. Είμαστε έτοιμοι να συμπαραταχθούμε ξανά με παραπλανημένους συναδέλφους, αλλά έχουμε και γεμάτη την φαρέτρα μας με επιχειρήματα για να τους αντιμετωπίσουμε – αν μας οδηγήσουν ως εκεί – ως κομμάτι του αντίπαλου στρατοπέδου. Πάνω απ’ όλα, όμως, είμαστε έτοιμοι να ριχτούμε στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά μας, ως τον τελικό αφανισμό τους.
Συνάδελφοι, οι καιροί είναι όσο ποτέ πολωμένοι. Ο καθένας ας βαδίσει το δρόμο του. Τον δύσκολο συλλογικό δρόμο του αδιαμεσολάβητου αγώνα ή τον εύκολο δρόμο της ανάθεσης και του βολέματος, που με ακρίβεια οδηγεί στην προδοσία του μέλλοντος όλων μας.
Υ.Γ. Επειδή στην επόμενη απόπειρα για απεργιακή κινητοποίηση οι γνωστοί «καλοθελητές» θα επικαλεστούν την αποτυχία της παρούσας, κάποια δωρεάν μαθήματα επιτυχούς 48ωρης απεργίας:
α) Η 48ωρη απεργία καλείται 3 μέρες πριν από την πραγματοποίησή της, τόσο για να μη δίνει άλλοθι για δικαστικές ακυρώσεις της, όσο και για να μη δίνει τα περιθώρια σε συνδικαλιστικούς εκπροσώπους για «διαβουλεύσεις» με τα αφεντικά
β) Το περιρρέον κλίμα φροντίζει να προωθεί την αγωνιστικότητα, όχι την ηττοπάθεια.
γ) Η παρουσία κάποιων μόνο μελών των 13 σωματείων, π.χ. 10 από την κάθε ένωση, φτιάχνουν μια απεργιακή δύναμη 130 ανθρώπων, ικανή να μπλοκάρει όλα τα πιεστήρια, αν αναλογιστεί κανείς ότι σαμποτάραμε την κυκλοφορία της «Απογευματινής»[31], το καλοκαίρι του 2009, 20 μετρημένοι στα δάχτυλα άνθρωποι, εργαζόμενοι από τους οποίους ελάχιστοι ήμασταν μέλη ενώσεων.
δ) Από τη στιγμή που καλείται η απεργία, τρεις μέρες είναι υπεραρκετές για επίσκεψη των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων στα μαγαζιά (κυρίως του διαδικτύου), όπου υπάρχουν εκατοντάδες «αόρατοι» εργαζόμενοι, αναγκασμένοι να δουλεύουν λόγω της χρόνιας εσκεμμένης τύφλωσης των σωματείων και υπό την απειλή του κάθε Τριανταφυλλόπουλου.
ε) Όλοι οι συνάδελφοι ας κατανοήσουν ότι απεργία σημαίνει πίεση στα αφεντικά, και καθόλου δεν σημαίνει ξεπούλημα της απεργίας μπροστά στην πίεση των αφεντικών.
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων»,
«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
[2] Μιλάμε πάντα για την πλειοψηφία των σωματείων, καθώς κάποια μειοψηφικά σωματεία, με χαρακτηριστικότερο την ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδος), έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι βρίσκονται στην πλευρά του αγώνα.
[4] Πολλές από τις αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι πληροφορίες που έχουμε από τη συνεδρίαση του Διασωματειακού στις 17/12 (πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας), που έλαβε χώρα στην ΕΣΗΕΑ και στην οποία παραβρεθήκαμε.
[5] Σύμπτυξη των τριών φύλλων (Παρασκευής - Σαββάτου – Κυριακής) σε ένα, που θα κυκλοφορούσε την Παρασκευή 17/12.
[6] Από τη στιγμή που πρόεδροι σωματείων μιλούσαν τηλεφωνικά ή και συναντιόνταν στα κρυφά με εργοδότες.
[7] Τo ότι τα δωροDVD ήταν αναρτημένα επί 3 μέρες στα περίπτερα κράτησε σε υψηλά επίπεδα τις πωλήσεις, οι οποίες παρουσίασαν πτώση μόνο 12% κατά μέσο όρο.
[8] Ήδη ο Αλαφούζος είχε προχωρήσει στον ΣΚΑΪ σε ατομικές συμβάσεις εργασίας πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου.
[9] Που λαμβάνουν το μέρισμα των χρημάτων από το αγγελιόσημο.
[10] Η ΕΙΗΕΑ ανασυστάθηκε βέβαια φιλοδοξώντας να υπογράψει ΣΣΕ με τους δικούς της όρους, όπως μηδενικές αυξήσεις. Οι εργοδότες γνωρίζουν καλά ότι μπορούν πλέον να κραδαίνουν ως απειλή τις επερχόμενες «ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις» για να αποκτούν το πάνω χέρι στην επιβολή των όρων των κλαδικών συμβάσεων.
[11] Όσα υπόσχονται στην Τεγοπούλου εξασφαλίζουν απλώς το θάνατο των ΣΣΕ, άρα και τον δικό τους θάνατο ως κλαδικών σωματείων.
[12] Τα ήδη μειωμένα κέρδη τους από την διαφήμιση, λόγω της οικονομικής ύφεσης, πρέπει να μοιράζονται σε λιγότερα κομμάτια, γεγονός που οδηγεί στο «ο θάνατός σου η ζωή μου» μεταξύ των εκδοτών.
[14] Ένας εκ των μειοψηφούντων ήταν ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στην «Ε» Πάνος Σώκος, απεργός και παρών στο Διασωματειακό την Παρασκευή 17/12.
[15] Πέρα από την απόφαση της συνέλευσης, τουλάχιστον δύο κείμενα συντακτών στην απεργοσπαστική «Ε» (δυστυχώς το ένα από μη ακριβοπληρωμένο συνάδελφο) παρείχαν σαφή ιδεολογική κάλυψη στην εργοδοσία.
[16] Όπως δήλωσε με περισσή ειλικρίνεια ο Χ. Πρωτόπαππας στη ραδιοφωνική εκπομπή της Ε. Στάη : «εγώ ως κυβέρνηση περνάω το νόμο για τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις. Ως κόμμα, θα δώσω αυτονομία στα συνδικάτα. Πρέπει πια τα συνδικάτα να γίνουν πραγματικά συνδικάτα. Ας μην υπογράψουν!»
[17] Βασικός όρος ύπαρξης του συνδικαλισμού είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη πώληση της εργατικής μας δύναμης εντός των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων, και όχι η πλήρης κατάργησή τους.
[19] Η συνήθης ατάκα ως απάντηση σε ερωτήσεις που θέταμε προς συναδέλφους: «Έλα μωρέ, από τους 20 που απολύθηκαν οι 10 ήταν τσιράκια.» – «Οι άλλοι 10;» – «Έλα μωρέ, εδώ πάμε για κλείσιμο και εσείς μας λέτε για 10 απολύσεις;»
[22] Ήδη 1,5 μισθό μέσα οι συνάδελφοι, προσφάτως πήραν τη χριστουγεννιάτικη υπόσχεση ότι θα υποδεχτούν το νέο έτος με 2,5 μισθούς χρωστούμενους. Απλές κεϋνσιανές λογαριθμικές πράξεις!
[23] Το επιχείρημα «το ΚΚΕ εδώ και χρόνια είναι το μοναδικό κόμμα που αγωνίζεται για την εργατική τάξη» μάλλον δεν πείθει. Τα νούμερα των απολύσεων στην Τυποεκδοτική (επιχείρηση του ΚΚΕ) τα ζηλεύουν και οι πιο δηλωμένοι καπιταλιστές.
[24] Τα μισά φύλλα είχαν στο λογότυπό τους την ημερομηνία Κυριακή 19/12, ενώ τα πιο "ειλικρινή" ανέγραφαν Παρασκευή 17 - Κυριακή 19/12.
[25] «Δεν σας προβληματίζει που το 90% των sites δουλεύουν σήμερα, τη στιγμή που σε άλλες απεργίες δεν λειτουργούσαν;», ήταν τα λόγια που ακούσαμε από τον διευθυντή του «gazzetta.gr».
[26] Χρησιμοποιώντας την ίδια ιδεολογική πρόφαση με την «Ε», περί ξεπουλημένου σωματείου (τουλάχιστον οι εργαζόμενοι στα sites βιώνουν το ξεπούλημα αυτό σε όλη του την έκταση), επιχείρημα που πρώτος είχε επικαλεστεί για να δικαιολογήσει τη διαρκή απεργοσπασία στην επιχείρησή του, «zougla.gr», ο εργοδότης Μ. Τριανταφυλλόπουλος.
[27] Την επομένη, Σάββατο 18/12, η ΕΦΕ παρενέβη στους αθλητικούς αγώνες Πανιώνιος-Αστ. Τρίπολης και Παναθηναϊκός-Ο. Βόλου, αποτρέποντας την εξαναγκαστική εργασία συναδέλφων
[30] Ενώ το άτυπο σώμα των «εξωθεσμικών» απεργών πρότεινε ρητώς περιφρούρηση στα τυπογραφεία (Κορωπί) απ’ όπου θα διανεμόταν η «Ε» και όχι στο κτίριό της στον (Ν. Κόσμο), επειδή ακριβώς δεν θέλαμε να έρθουμε σε πλήρη ρήξη με τους συναδέλφους, το «οργισμένο» επιχείρημα του εν λόγω θεσμικά εκλεγμένου εκπροσώπου της ΕΣΗΕΑ στήθηκε παραπλανητικά: «να πάμε στην "Ελευθεροτυπία", αλλά, επειδή οι εργαζόμενοί της είναι θυμωμένοι με την ΕΣΗΕΑ, καλό θα ήταν να επισκεφθούν το κτίριο οι εκπρόσωποι των άλλων μόνο Ενώσεων. Η ακριβής δε ατάκα προς τα άλλα σωματεία ήταν: «σας ζητάμε, αν θέλετε, να μας βοηθήσετε». Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση τα υπόλοιπα σωματεία να βγάλουν μόνα τους τα «κάστανα απ’ τη φωτιά», για μια αντιπαράθεση μάλιστα που άνηκε στο καταστατικά αρμόδιο και συνάμα «ισχυρότερο» συνδικαλιστικό όργανο, την ΕΣΗΕΑ…
[31] Απεργοσπαστικό φύλλο που επρόκειτο να κυκλοφορήσει την ημέρα της 24ωρης απεργίας επ’ αφορμή του κλεισίματος του «Ελεύθερου Τύπου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου