Και ξαφνικά στην ελληνική ενημέρωση έπεσε «μαύρο». Ή καλύτερα το μαύρο έγινε άσπρο…
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ περνούν την πιο ερωτική τους περίοδο. Οι Έλληνες «στρατηγικοί αναλυτές» και ο συρφετός της εθνικοφροσύνης ανησυχούν για τη συμπόρευση του «εχθρού» με τους «Σιωνιστές», εκτοξεύοντας μύδρους για το στρατιωτικό εξοπλισμό που πωλούν οι δεύτεροι στους πρώτους και τις κοινές ασκήσεις. Ανησυχούν για ένα επικίνδυνο βρόχο γύρω από το λαιμό της μαρτυρικής Κύπρου. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα πλέει στα πελάγη του «εκσυγχρονισμού» απαξιώνοντας συστηματικά τις παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, ο οποίος πέφτει πολύ βαρύς για τους σαλονάτους του ευρωπαϊκού σημιτισμού. Ο ερχομός του ισλαμιστή Ερντογάν στην εξουσία αλλά και η προηγούμενη ρήξη των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας, λόγω της στήριξης των Κούρδων του Ιράκ από τους Αμερικανούς εισβολείς, αλλάζει το διπλωματικό χάρτη της Μέσης Ανατολής. Σε μία εποχή που στην Ελλάδα αναζητούνται σύμμαχοι μεταξύ νεοτσαρικής Ρωσίας και μετακομμουνιστικής Κίνας, οι Τούρκοι τα σπάνε οριστικά με τους Ισραηλινούς, μετά από ένα θεαματικό και άκρως τηλεοπτικό «κατηγορώ» του Ερντογάν προς τον Πρόεδρο του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες, στο Νταβός. Για μερικές ημέρες, οι Έλληνες εθνικόφρονες κλαίνε και οδύρονται στην ιδέα του Ερντογάν-Βενιζέλου-της-Τουρκίας που σήκωσε το ανάστημά του στον «παγκόσμιο σιωνισμό». Εννοείται ότι όλοι τούτοι αδιαφορούν πλήρως για την ηρωική προσπάθεια διάσπασης του επί 41 χρόνια θαλάσσιου αποκλεισμού της Γάζας, τον Αύγουστο του 2008, από ελληνικά ψαροκάικα στα οποία επέβαιναν 44 άνθρωποι από 13 χώρες.
Ακτιβιστές και «σφαίρες επιρροής»
Ο Ερντογάν σκόπιμα αγκάλιασε την φετινή αποστολή. Δεν τίθεται αμφισβήτηση ότι επιχειρεί να την εντάξει στο νέο αυτοκρατορικό όραμα μίας «μητέρας του ισλαμισμού» Τουρκίας. Όπως δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η υποκρισία του τουρκικού κράτους, το οποίο θυμήθηκε προσφάτως τα φυλακισμένα του «αδέρφια» στα κατεχόμενα της Γάζας, πλην όμως δείχνει να αγνοεί ότι το ίδιο κατέχει παρανόμως επί τριανταέξι συναπτά έτη τη μισή Κύπρο, διατηρώντας ούτε λίγο ούτε πολύ ένα ολόκληρο Σώμα Στρατού σε ξένο έδαφος.
Η ελληνική κυβέρνηση από την άλλη, εδώ και χρόνια κινείται σε τροχιά προσέγγισης με το Ισραήλ (και μάλιστα με διακομματική ομοψυχία), την οποία όμως δεν πολυφωνάζει προς τα έξω, λόγω του παραδοσιακά φιλοαραβικού και ιδιαίτερα φιλοπαλαιστινιακού αισθήματος του ελληνικού λαού. Υπενθυμίζω τις συχνότατες κοινές ασκήσεις των πολεμικών αεροποριών των δύο χωρών, οι οποίες μάλιστα είναι ύποπτες ότι προσομοιάζουν με το επαπειλούμενο χτύπημα στον πυρηνικό σταθμό του Ιράν από την αεροπορία του Ισραήλ, καθώς και την προσπάθεια απόκρυψης του γεγονότος ότι το Ισραήλ εξυπηρετείται και από το λιμάνι του Αστακού στην προμήθεια πυρομαχικών που χρησιμοποιήθηκαν τόσο εναντίον της Γάζας όσο και εναντίον του Λιβάνου. Εννοείται ότι σε επίπεδο κοινοβουλίου, ουδεμία επίσημη συμμετοχή και στήριξη της αποστολής στη Γάζα – πλην Σύριζα. Η δε κάλυψη από τα ΜΜΕ, υπήρξε από υποτονική (τα μέσα που έστειλαν δημοσιογράφους στην αποστολή) έως ανύπαρκτη (όλα τα υπόλοιπα).
Η νυχτερινή επίθεση των Ισραηλινών καταδρομέων και το μακελιό που ακολούθησε πάνω στο τουρκικό πλοίο «Μavi Marmara» ξυπνάει το δημοσιογραφικό κόσμο από το λήθαργό του. Το πρωί της Δευτέρας, την είδηση που κάνει το γύρο του κόσμου, η Ελλάδα την υποδέχεται με ανατριχίλα και δημόσια κατακραυγή για την εγκληματική και πειρατική ενέργεια του κράτους του Ισραήλ. Από το μερημέρι της ίδιας ημέρας, όμως, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν…
Πρέπει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο, ότι η κυπριακή κυβέρνηση προχώρησε το Σαββατοκύριακο εκείνο σε μία -εκ πρώτης όψης- ακατανόητη ενέργεια: εμπόδισε τα πλοία της αποστολής να πιάσουν σε λιμάνι της Μεγαλονήσου και μάλιστα με την πλήρη συμπνοια των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Το γεγονός αυτό αποκτά ξεχωριστή σημασία, καθώς στην Κύπρο βρίσκονταν βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά και ξένες πολιτικές αποστολές που περίμεναν να ανέβουν στα πλοία του στολίσκου. Αποτέλεσμα της άρνησης αυτής, της οποίας η αιτιολογία υπήρξε ασαφής («η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα»), ήταν ομάδα ακτιβιστών, ανάμεσά τους Ευρωπαίοι βουλευτές και ένας Σουηδός ευρωβουλευτής, να προσεγγίσουν τα πλοία με βάρκες από την κατεχόμενη Αμμόχωστο. Κι όμως, η κυβέρνηση προτίμησε να μην εμπλακεί σε ένα διπλωματικό πόλεμο με το Ισραήλ, παρά να προστατέψει το άμεσο συμφέρον της σε σχέση με την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, της οποίας το ψευδοκράτος είναι υποψήφιο προς αναγνώριση από τον ισλαμοαραβικό κόσμο τη στιγμή μάλιστα που Ευρωπαίοι πολιτικοί στην πράξη προωθήθηκαν προς το «παράνομο» λιμάνι της Αμμοχώστου.
Οι ανθρωπιστές και οι κουτοπόνηροι
Η μυστήρια αυτή αντίδραση της Κύπρου θα εξηγηθεί την επόμενη ημέρα των γεγονότων όταν η Κύπρια ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ Ελένη Θεοχάρους (η οποία σημειωτέον συμμετείχε στην προηγούμενη αποστολή) δηλώνει στο «Ράδιο Πρώτο» ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία έπραξε σωστά με την απαγόρευση που έθεσε για τα πλοία, γιατί παρόλο που στο κίνημα υπέρ των Παλαιστινίων, στις οργανώσεις και στις κινητοποιήσεις, οι πλείστοι των συμμετεχόντων έχουν αγνές προθέσεις και ξεκάθαρη κατεύθυνση, οι οργανώσεις αυτές είναι υπονομευμένες και από τους πράκτορες της Μοσάντ και από τους πράκτορες της ΜΙΤ». Ταυτόχρονα, ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου κάνει την ακόλουθη απαράδεκτη δήλωση: «Θα έπρεπε να προβληματιστεί (σ.σ. η πρωτοβουλία για τη Γάζα) για τα προβλήματα, που δημιουργεί στην Κυπριακή Δημοκρατία και να γνωρίζει παράλληλα ότι η αλληλεγγύη δεν εκφράζεται και δεν εξυπηρετείται με μονομερείς και προκλητικές ενέργειες, χωρίς να υπολογίζονται παρενέργειες και προβλήματα που δημιουργούνται». Στην Κύπρο ανακαλύπτουν μετά την επίθεση τον ξένο δάκτυλο. Το ίδιο και στην Ελλάδα…
Αλεξίσφαιρα γιλέκα πάνω στο Navi Marmara, ως τρόπαια της ισραηλινής προπαγάνδας (σ.σ. "μα να θέλουν οι τρομοκράτες να μη σκοτώνονται";)
Γιάννη Μάζη από κανάλι σε σταθμό, να αναπτύσσει τη θεωρία της τουρκικής προβοκάτσιας με ελληνική μάλιστα συμμετοχή, την ώρα που αγνοείται ακόμη η τύχη του δημοσιογράφου εργαζομένου του σταθμού, Άρη Χατζηστεφάνου, ο οποίος επέβαινε στο τούρκικο πλοίο όπου σκοτώθηκαν εννέα ακτιβιστές από τα πυρά των Ισραηλινών. Ανάλογου ύφους (και ήθους) αναλύσεις, συνοδευόμενες από το οπτικοακουστικό υλικό που διοχετεύεται αποκλειστικά από τις ισραηλινές αρχές, εμφανίζονται ταυτόχρονα σε τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες και Internet. Οι Έλληνες δημοσιογράφοι, πλην κάποιων εξαιρέσεων εκείνων που παρακολουθούν συστηματικά το παλαιστινιακό, συντονίζονται στη συνωμοσιολογία των «τουρκοφάγων», καλύπτοντας εμμέσως και την κυβέρνηση η οποία αδρανεί χαρακτηριστικά απέναντι στο γεγονός ότι έδαφός της κατελήφθη από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις (σ.σ. ως εθνικός χώρος της σημαίας που φέρει λογίζεται το καράβι που πλέει σε διεθνή ύδατα). Παράλληλα τα βίντεο που διοχετεύουν οι Ισραηλινοί, μέσω των οποίων επιχειρείται να μεταφραστεί η άμυνα των επιβαινόντων με ξύλα και καρέκλες απέναντι στους πάνοπλους καταδρομείς ως «αιμοδιψής βιαιότητα των ακτιβιστών», αναπαράγονται από τα ελληνικά media με ανύπαρκτα ως χλιαρά σχόλια, τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ αφήνουν να εννοηθεί ότι «τα ήθελαν» λιγάκι και οι δολοφονημένοι από τα ισραηλινά πυρά. Μετά την Κύπρο, η ισραηλινή προπαγάνδα βρίσκει έναν ακόμη σύμμαχο: τον κρετινισμό της ελληνικής δημοσιογραφίας του θεάματος, του αίματος και του σπέρματος.
Εν μέσω εμβρυθέστατων γεωστρατηγιστών και γεωπολιτικών think tanks (βλ. πεζοδρομιακή ανάλυση νατοϊκών παπαγάλων), το κεντρικό ανθρωπιστικό και πολιτικό μήνυμα της αποστολής «Free Gaza Movement» πάει περίπατο. Κανείς δε δίνει σημασία στο συμβολισμό του σπασίματος του παράνομου ναυτικού εμπάργκο, το οποίο εμποδίζεται από μία πρωτοφανή πράξη πειρατίας από ένα επίσημο κράτος. Αντιθέτως, σπαταλιέται πολύτιμη φαιά ουσία για να αναλύσει το είδος, την ποιότητα και την ποσότητα της αντίδρασης των ακτιβιστών, αλλά και το κατά πόσο στην απσστολή είχαν παρεισφρύσει πράκτορες της ΜΙΤ ή της Μοσάντ. Εννοείται βέβαια ότι όλα αυτά αφορούν τα λιγοστά ΜΜΕ που έκαναν τον κόπο να ασχοληθούν καν με το γεγονός (ως 20η είδηση), αφήνοντας για λίγα δευτερόλεπτα τη μιζέρια των Τσουκατομαντέληδων σε δεύτερη μοίρα. Αν μη τι άλλο πλοία με ελληνική σημαία δέχονταν πειρατική επίθεση, Έλληνες απήχθησαν και φυλακίστηκαν. Αν επρόκειτο για το «δικαίωμα στην ελεύθερη διέλευση» του κρουαζιερόπλοιου Zenith και τη μάχη μεταξύ καταστηματαρχών-ναυτεργατών, τα ίδια μέσα που είτε αδιαφόρησαν παγερά, είτε σχολίασαν ελάχιστα και με περισσή χαλαρότητα το γεγονός της κατάληψης ελληνικού εδάφους, θα μας είχαν πνίξει στα ρεπορτάζ από το «πεδίο της μάχης» στο λιμάνι του Πειραιά.
Ντέν ξέρει Παλαιστίνη καρντιά μου
Θύμα της «τουρκοφοβίας» αλλά και του γενικότερου μπάχαλου των αξιοθρήνητων ελληνικών μέσων μαζικής παραπληροφόρησης, ο ίδιος ο παλαιστινακός λαός. Εξίσου θύμα όμως και η ελληνοαραβική προσέγγιση, για χάρη μίας νέας αμφιλεγόμενης πολιτικής σύσφυγξης των σχέσεων με το κράτος-παρία του Ισραήλ, υπό την πίεση της καταστροφικής λογικής «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Η Κύπρος υπέπεσε σε ένα ακόμη βαρύτερο σφάλμα: παρέδωσε στο πιάτο της Τουρκίας τον αραβικό κόσμο, χώρες του οποίου θεωρούνται επίφοβες για την αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Ο δρόμος προς τη νομιμοποίηση των κατεχόμενων εδαφών της Κύπρου, περνά κατά έναν τραγικό τρόπο από τα χέρια της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ.
Ο ελληνικός «πατριωτικός χώρος» της ραγιάδικης εθνικοφροσύνης πάλι έλαμψε με την αφροσύνη του. Οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι κόπτονται για την εθνική ανεξαρτησία, συνεχίσουν να αναλύουν την πραγματικότητα με το σκεπτικό της αναζήτησης του καλύτερου νταβατζή. Κι αν είχαμε να κάνουμε με καμμένους βασιλόφρονες ή νοσταλγούς της χούντας, δε θα μας έκανε καμία εντύπωση, αφού αποτελούν το κατεξοχήν πιο δουλοπρεπές κοινό. Όταν όμως τη μανιέρα «καλό Ισραήλ-κακή Τουρκία» κραδαίνουν καθηγητές πανεπιστημίου και mainstream σχολιαστές της τηλεόρασης και των εφημερίδων, τότε τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά. Φαίνεται ότι ο σχιζοφρενής «πατριωτισμός» του ΠΑΣΟΚ, που θέλει την Ελλάδα να υποδουλώνεται στη διεθνή τρόικα για τη σωτηρία της χώρας, εξαπλώνεται…
Δείτε/Ακούστε
Αν δε στηρίζεις τυφλά το Ισραήλ είσαι αντισημίτης στην καλύτερη, ταλιμπαν στη χειρότερη – και η εμμονή του «καλού Άραβα»
Ο πασίγνωστος «αμερικανοτσολιάς» της στρατηγικής ανάλυσης Θανάσης Δρούγος ανακαλύπτει το «παραθυράκι νομιμοποίησης» της ισραηλινής πειρατείας στη Συνθήκη του Σαν Ρέμο (και μάλιστα σε «αποκλειστικότητα»)
Ο «τουρκοφάγος» καθηγητής Γιάννης Μάζης, μας ενημερώνει ότι από τη στιγμή που μπήκε η Τουρκία στο παιχνίδι, κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ξεχάσει το δράμα του παλαιστινιακού λαού και πως οι ακτιβιστές στηρίζουν το όραμα του «εχθρού»
«Οι Ισραηλινοί ήξεραν πολύ καλά ποιους συλλάμβαναν». Συνέντευξη Άρη Χατζηστεφάνου στο ραδιόφωνο του Σκάι
Το μοναδικό υλικό της ελληνικής αποστολής (από την επίθεση στο πλοίο «Σφενδόνη») που περισώθηκε από τα χέρια των πειρατών
ΠΡΟΣΟΧΗ ΒΡΕΧΕΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Ήδη οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με τις συνθήκες κράτησης των απαχθέντων έχουν αρχίσει να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αξίζει να σημειώσω ότι ο Χατζηστεφάνου δηλώνει στο ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι, πως οι ισραηλινές αρχές είχαν πλήρη φάκελο των συλληφθέντων (με ονόματα και φωτογραφίες). Ταυτόχρονα τις ημέρες που ακολουθούν, μία στρατιά δήθεν ανεξάρτητων αναλυτών, αλλά και μισθωμένων σχολιαστών στο Internet, σε blogs και εφημερίδες, θα οργιάσουν στην κατευθυνόμενη πληροφόρηση. Όλοι πήραμε μία γεύση τις ημέρες που πέρασαν, όταν η πληροφόρηση μάς ερχόταν απευθείας από την ισραηλινή προπαγάνδα (λόγω κλοπής του δημοσιογραφικού υλικού και κράτησης των μελών της αποστολής). Αναμείνατε ακόμη πιο λυσσαλέα «αντίσταση», όταν η πραγματικότητα θα αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια από τους ανθρώπους που γύρισαν νικητές -τόσο ηθικά όσο και τυπικά- από το ισραηλινό «εξπρές του μεσονυχτίου».
Ζaphod Beeblebrox
Από Σχολιαστές χωρίς Σύνορα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου