Η αλληλογραφία του Άκη Πάνου με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Μιά σατιρική και αιχμηρή έμμετρη επιστολή του Άκη έφερε την αποδοχή και τη μετέπειτα φιλία.
Το 1975, ο Άκης Πάνου έστειλε την παρακάτω σύντομη επιστολή στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών:
«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ’ ημάς μέσα ενημέρωσης».
Ο Μάνος Χατζιδάκις, τότε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:
«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις

Η ανταπάντηση του Άκη στο Μάνο ήταν έμμετρη.
Ομολογώ πως τά’χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ’ άχυρα επί ματαίω ψάχνω.
Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω…»
Βεβαίως είναι φυσικό, ο ΜάνοςΧατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ’ όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.
Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ’ αγνοεί ο  μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ’ ανθρωπάκι;
Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά’ γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.
Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.
Αλλά μια και είμαι άγνωστος
να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν
όσον κι οι πεθαμένοι.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.
Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό’χασα και τρέχα γύρευέ το.

Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.

Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.
Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.
Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ’ όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.

Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψιχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα).
Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.
Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός.

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΩΡΑ!!!

Η φώτο είναι από τη χθεσινή πορεία στην Αθήνα για το ασφαλιστικό.
Από την ομάδα Κόκκινοι Αντι-ρεπόρτερ.
Δημοσιευμένη στο indymedia.

Η προίκα της καθυστερημένης Ελλάδας για το γάμο της με την προηγμένη Ευρώπη

 6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο γυμνάσιο, 6 χρόνια στο πολυτεχνείο, 6 χρόνια στο εξωτερικό.
Η θρυλική σκηνή της πασίγνωστης ταινίας "Μάθε παιδί μου γράμματα", παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ:

Πωλείται όπως είναι, επιπλωμένο

Προλάβετε!!!!!!!! Μεγάλη προσφορά!!!!!!!! 
Τ' αφεντικό τρελάθηκε!!!!
Στον κόλπο της Κορίνθου, 1,5 μίλι απ' την πόλη της Ιτέας και σε μικρή απόσταση απ' τους Δελφούς, το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού και το ιστορικό λιμάνι του Γαλαξιδίου, βρίσκεται ένα πανέμορφο νησί.
(In the Gulf of Corinth, 1.5 miles from the city of Itea and at a short distance from Delphi, the skiing resort of Parnassos and the historic port of Galaxidi, lies this beautiful island.)
Ο Άγιος Αθανάσιος, ένα παρθένο νησί, ένας μικρός παράδεισος 10.811 τ.μ. δικός σας για πάντα στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ τιμή του €1,500,000!!!!! Μόνο!!! Φαίνεται απίστευτο; Κι όμως είναι αληθινό!!!! Παραγγείλτε ΤΩΡΑ!!!!!

Περισσότερες πληροφορίες στο Private Islands on-line

Άνθρωποι, άνθρωποι, αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι!!!

Προς τι το αίμα, προς τι το μίσος, προς τι ο αλληλοσπαραγμός;

Για όλους υπάρχει γη, για όλους υπάρχει ήλιος!!

Το θεμέλιο της κοινωνίας η δικαιοσύνη και η αγάπη.

Μοίρα κοινή των ανθρώπων ο Θάνατος!

Το σαλάμι και άλλες επιτυχίες

Ένα μικρό αφιέρωμα απ' το Κόκκινο τυρί στον Πάνο Μουζουράκη που εμφανίζεται στους Ήχους του Δάσους, εκεί δίπλα στα πραγματικά μαντριά, στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής, τον άλλο μήνα:
(Προσοχή!!! Το περιεχόμενο βλάπτει σοβαρά τους σεμνότυφους και τους αθεράπευτα δεξιούς)

Πόλεμος και εθνοκάθαρση

«Σαν έφεξε, βάρεσε η σάλπιγγα συναγερμό πάνου απ’ το χαμηλό λασπωμένο λοφάκι του χωριού. Εκεί μαζεύτηκαν όλοι οι αιχμάλωτοι άντρες και κατόπι ντουφεκίστηκαν. Κάθε ενωμοτία έστηνε αντίκρυ της πεντέξη και τους θέριζε. Βρέθηκα αντίκρυ στο γέρο. Είχε μερικές μελανιές στο πατριαρχικό του πρόσωπο και ψιθύριζε ολοένα προσευχές. Τα μεταξωτά του γένια ανέμιζαν απαλά στον αγέρα. Το πιο μεγάλο καλό που θα μπορούσα να του κάνω ήταν να τον σκοτώσω αμέσως και τελειωτικά, για να μην τυραγνιέται σα μερικούς που σπάραζαν σαν τα βουβάλια χτυπώντας τις απαλάμες στο χώμα. Είχαμε κάτι θαυμάσια μάνλιχερ τότες, ολοκαίνουργα, λαφριά κι ευθύβολα, που βαρούσες πεντάρα με δαύτα. Τόνε σημάδεψα στο κούτελο, ανάμεσα στα ολάσπρα φρύδια του. Σήκωσε απάνω μου τα γαλανά μάτια του και με κοίταξε γαλήνια. Θαρρείς πως ένιωσε την οπτική σκοπευτική μου γραμμή ν’ ακουμπά σαν κάτι στερεό πάνου στο κούτελο του.
Τράβηξα τη σκαντάλη και σωριάστηκε μονοκόμματα σαν αστραποκαμμένος στη λάσπη. Μια ψιλή κόκκινη κορδελίτσα κύλισε απ’ το κούτελο του πάνου στο ήσυχο πρόσωπο, και λεκέδιασε τα χιόνια της γενειάδας του.
Σαν τέλειωσαν οι εχτελέσεις ανοίχτηκε το τζαμί για νάβγουνε τα μαντρισμένα γυναικόπαιδα. Κατόπι βάλθηκε φωτιά στο χωριό. Οι φαντάροι τρέχανε με γκαζοτενεκέδες και περεχούσανε πετρέλαιο τα σπίτια. [...]
Ξεκινήσαμε να φύγουμε. Ξαφνικά μες από ένα σοκάκι χύμηξαν, ένα ξεφρενιασμένο πλήθος, τα μωρά και οι γυναίκες που είχανε κλεισμένες μες το τζαμί και τις ξαπολύκανε. Ούρλιαξαν και τρέχανε προς τα πτώματα. Ήτανε χωρίς γιασμάκ, ξεστηθωμένες σαν άγριες μαινάδες. Τα μάτια τους ήτανε τεράστια ανοιγμένα απ’ την τρομάρα και τα μαλλιά τους πετούσανε πίσω σα μαύρα ζωντανεμένα σερπετά. Τρέχανε προς το λόφο, μες απ’ το γλιστερό καλντερίμι του χωριού, για να ψάξουνε μες τα στρωμένα κουφάρια να γνωρίσουνε τους δικούς τους.
Από τότες χρόνια πέρασαν και διαβαίνουν ολοένα. Όμως μέσα μου κάθεται μια κρύα γαλάζια ματιά. Τη νιώθω που απόμεινε μέσα μου ακίνητη, στυλωμένη και αθάνατη. Ζει και κυκλοφορεί μέσα στο αίμα μου, σα μόλεμα και σα μαράζι. Και θαρρώ πως μόνο μαζί με την ψυχή μου θα φύγει από πάνω μου».

Οι γραμμές που μόλις διαβάσατε δημοσιεύθηκαν πριν από ογδόντα περίπου χρόνια, στη συλλογή «Διηγήματα» του Στρατή Μυριβήλη. Περιέγραφαν το κάψιμο ενός τουρκικού χωριού της Πτολεμαΐδας -που τότε λεγόταν ακόμη Καϊλάρια- και τη μαζική εκτέλεση των αρρένων κατοίκων του από τον προελαύνοντα ελληνικό στρατό, τον Νοέμβριο του 1912. Αναφέρεται στο εξαιρετικό βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου «Πόλεμος και εθνοκάθαρση. Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης. 1912-1922», Εκδόσεις βιβλιόραμα.

Αντισταθείτε!! Η διαθήκη ενός μεγάλου ποιητή

Μιχάλης Κατσαρός - Αντισταθείτε (Η Διαθήκη μου)

Τραγούδι:Χρήστος Θηβαίος

Μουσικη:Θανάσης Γκαιφύλιας 

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(........)

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν

Αιμοδοσία και αθέμιτες διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα αιμοδοσίας, όπως μας ενημερώνει η αρχική σελίδα του διαδικτυακού τόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης [βλ. εδώ]. Μια διαδικασία που δίνει ζωή στον συνάνθρωπο και μπορεί να συνδέεται ακόμη και με διοικητικές επιβραβεύσεις (όπως η άδεια από τον στρατό), εκτός από την ηθική ικανοποίηση που αποκομίζει ο αιμοδότης.

Ενώ όμως γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα της αιμοδοσίας, το Συμβούλιο της Ευρώπης και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί που συμμετέχουν σε αυτήν την καμπάνια, αποσιωπούν μια σοβαρή αθέμιτη διάκριση. Υπάρχει μια σημαντική μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού που δεν επιτρέπεται να πάρει μέρος σε διαδικασία αιμοδοσίας, όχι επειδή νοσεί ή δεν πληροί άλλα κριτήρια αντικειμενικής καταλληλότητας. Όποιος προσέρχεται ως υποψήφιος αιμοδότης, έχει την υποχρέωση να δηλώσει ότι δεν είχε στο παρελθόν ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Για κάποιο λόγο που ανατρέχει στα στερεότυπα των αρχών της δεκαετίας του 1980, οι ομοφυλόφιλοι θεωρούνται εξ ορισμού άτομα υψηλού κινδύνου και αποκλείονται από την δυνατότητα να δωρίσουν το αίμα τους. Επομένως, ένας ομοφυλόφιλος είτε πρέπει να υποβάλλει μια ταπεινωτική ψευδή δήλωση, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως κάποιον άλλο, είτε του απαγορεύεται να δώσει αίμα.

Αρνηση πληρωμης χρεους και ΚΚΕ

Στον Ριζοσπάστη της 26ης Μαΐου εμφανίστηκαν δυο σχόλια σχετικά με την πρόταση για την άρνηση της πληρωμής του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, την οποία ταυτίζουν με την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και έτσι αποφαίνεται ο ανώνυμος αρθρογράφος της εφημερίδας ότι «όσο κι αν καμώνονται και οι μεν και οι δε, ότι οι προτάσεις τους αποτελούν το αντίδοτο στην κρίση, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Καμία από τις δύο απόψεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, γιατί καμία από τις δύο δεν συγκρούεται με την πηγή της κρίσης, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει.


 Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία η πρόταση για άρνηση της πληρωμής του χρέους και έξοδο από το ευρώ ταυτίζεται με μια φιλομονοπωλιακή ανάπτυξη. «Έτσι, προβάλλει ως λύση η έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και η υποτίμησή της. Παράλληλα, μιλούν για έλεγχο της καπιταλιστικής αγοράς - λες και μπορεί να χαλιναγωγηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου στον καπιταλισμό - ως αντίδοτο στην κρίση, για να μην πληρώσει - δήθεν - ο λαός και προτείνουν κρατικό έλεγχο στις τράπεζες, κανόνες στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική αγορά, χρηματοδότηση της βιομηχανίας κλπ.», υποστηρίζει ο ανώνυμος αρθρογράφος του Ριζοσπάστη.

Στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της ίδιας εβδομάδας ο Μάκης Παπαδόπουλος επιχειρεί να δώσει «θεωρητική» χροιά στην κριτική της πρότασης , που πάλι την ταυτίζει με την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και ισχυρίζεται εξίσου αυθαίρετα ότι «η συγκεκριμένη πρόταση αφήνει στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μονοπωλιακών ομίλων και τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ. Παρά τις αντικαπιταλιστικές κορόνες με τις οποίες επενδύεται από ορισμένους αρθρογράφους, στην πράξη οδηγεί στη διαπραγμάτευση του χρόνου και του τρόπου που θα πληρώσει ξανά η εργατική τάξη για να τονωθεί ο ρυθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και μοχλό τις κρατικές επενδύσεις, για να συνεχιστούν οι θυσίες των εργαζομένων στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Προτείνει διαφορετική ιεράρχηση στις συμμαχίες της άρχουσας τάξης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και καλεί το λαϊκό κίνημα να στηρίξει αυτή την επιλογή.» Από πού προκύπτουν όλα αυτά, μόνο ο εν λόγω αρθρογράφος το ξέρει.

Σκότωσε έναν Τούρκο και Πάρε μια Ανάσα

Στην ανοιχτή θάλασσα, εκτός των χωρικών υδάτων, το ναυτικό ανέκοψε την πορεία τού πλοίου. Οι κομάντος το κατέλαβαν εξ εφόδου. Εκατοντάδες επιβάτες προέβαλαν αντίσταση, ενώ οι στρατιώτες χρησιμοποίησαν βία εναντίον τους. Μερικοί από τους επιβάτες σκοτώθηκαν, δεκάδες τραυματίστηκαν. Το πλοίο οδηγήθηκε στο λιμάνι, οι επιβάτες αναγκάστηκαν με τη βία να αποβιβαστούν. Μπροστά στα μάτια τής παγκόσμιας κοινότητας, εμφανίστηκαν στην προκυμαία άνδρες και γυναίκες, γέροι και νέοι, όλοι τους εξουθενωμένοι, να βαδίζουν ο ένας πίσω από τον άλλο, ο καθένας τους εν μέσω δύο στρατιωτών …

Το πλοίο ονομαζόταν «Έξοδος 1947». Το πλοίο είχε αποπλεύσει από τη Γαλλία αισιοδοξώντας να σπάσει τον αποκλεισμό που είχε επιβληθεί για να αποτραπεί η άφιξη στις ακτές τής Παλαιστίνης πλοίων που μετέφεραν επιζήσαντες τού Ολοκαυτώματος. Αν είχε επιτραπεί στο πλοίο να φτάσει στον προορισμό του, οι λαθρομετανάστες, μετά την αποβίβασή τους στην ακτή, θα οδηγούνταν από τους Βρετανούς — όπως ήταν η πρακτική τους — σε στρατόπεδα κρατουμένων στην Κύπρο. Κανένας δεν θα έδινε ιδιαίτερη σημασία στο επεισόδιο για περισσότερο από δύο μέρες.

Επικεφαλής ήταν, τότε, ο Έρνεστ Μπέβιν — από τις ηγετικές μορφές τού Εργατικού Κόμματος — ένας αναιδής, αλαζόνας και εξουσιομανής υπουργός τής βρετανικής κυβέρνησης. Δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει εντολές από ένα μάτσο Εβραίους. Αποφάσισε να τους δώσει ένα μάθημα που κανένας στον κόσμο δεν θα ξεχνούσε. «Πρόκειται για πρόκληση!» διαμαρτυρήθηκε, και φυσικά δεν είχε άδικο, αφού κύριος σκοπός ήταν η δημιουργία πρόκλησης, ώστε να στραφεί η προσοχή τής παγκόσμιας κοινότητας στον βρετανικό αποκλεισμό.

Το τι συνέβη στη συνέχεια είναι ευρέως γνωστό: το επεισόδιο παρατράβηξε, η μια βλακεία διαδέχτηκε την άλλη, ολόκληρος ο κόσμος πήρε το μέρος των επιβατών. Οι Βρετανοί, όμως, δεν ενέδωσαν και πλήρωσαν βαρύ τίμημα γι’ αυτό.

Πολλοί θεωρούν ότι το επεισόδιο τής «Εξόδου» ήταν το σημείο καμπής στον αγώνα για τη δημιουργία τού ισραηλινού κράτους. Η Βρετανία κατέρρευσε υπό το βάρος τής διεθνούς κατακραυγής και αποφάσισε να τερματίσει τη Βρετανική εντολή στην Παλαιστίνη. Υπήρχαν βέβαια και άλλοι σοβαρότεροι λόγοι για την απόφαση αυτή, αλλά η «Έξοδος» ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Το κόκκινο ποτάμι της Μπανγκόκ - Η ΤΑΪΛΑΝΔΗ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ

«Απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη» φώναζαν οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου το 1973. Τι συνδέει όμως τα «κόκκινα πουκάμισα» της Μπαγκόκ με τα τρέχοντα απεργιακά οδοφράγματα της Αθήνας;

Επιθυμώντας να ξεφύγει από την πολιτική ένταση που επικρατούσε στην Μπανγκόκ, μια ευκατάστατη Ταϊλανδή αποφάσισε τον περασμένο μήνα να ταξιδέψει σε χώρες μακρινές κι εξωτικές. Το αεροπλάνο της προσγειώθηκε στην Αθήνα λίγες μόνο ώρες πριν από τη γενική απεργία, τη γιγάντια διαδήλωση και τις αιματηρές οδομαχίες της 5ης Μαΐου. Συνειδητοποίησε έτσι πως η χώρα της δε συνιστά μεμονωμένη περίπτωση και πως ο πόλεμος που οι «έχοντες και κατέχοντες» έχουν κηρύξει στον κόσμο της εργασίας διεξάγεται πλέον σε παγκόσμια κλίμακα.

Η παραπάνω ιστορία δημοσιεύθηκε στις 17 Μαΐου στην εφημερίδα «Nation» της Μπανγκόκ, στην τολμηρή (για τα εκεί δεδομένα) στήλη Chang Noi. Αγνοούμε φυσικά αν πρόκειται για πραγματικό περιστατικό ή για επινόηση του συντάκτη. Ο συσχετισμός όμως ανάμεσα στις λαϊκές εξεγέρσεις των δυο χωρών δεν γίνεται για πρώτη φορά.
Βασική πηγή έμπνευσης για το δικό μας «Πολυτεχνείο» υπήρξε π.χ. η νικηφόρα αντιδικτατορική φοιτητική εξέγερση του Οκτωβρίου του 1973 στη Μπανγκόκ – εξ ού και το σύνθημα «Ταϊλάνδη» στην πύλη και τους τοίχους του κατειλημμένου ΕΜΠ. Εκτοτε, βέβαια, η ιστορική εξέλιξη των δυο χωρών υπήρξε αρκετά διαφορετική. Εμείς ζήσαμε μετά το 1974 σε μια κανονική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ στην Ταϊλάνδη το δημοκρατικό κίνημα εξακολουθεί να παλεύει με τους γνωστούς μηχανισμούς: στρατιωτικά πραξικοπήματα, ανακτορικές παρεμβάσεις, κοινοβουλευτικές αποστασίες, θεωρητικοποίηση της «περιορισμένης» λαϊκής κυριαρχίας στο όνομα της εθνικής «ιδιαιτερότητας».
Εκτός από τις οφθαλμοφανείς διαφορές υπάρχουν, ωστόσο, και κάποιες ομοιότητες. Οχι μόνο η αυξανόμενη εξάρτηση των δυο οικονομιών απ’ το τουριστικό συνάλλαγμα που, όπως επισημαίνει κι ο Chang Noi, παρήγαγε μια συγκεκριμένη κουλτούρα «εισοδηματία» στις αντίστοιχες άρχουσες τάξεις. Καταλυτική για τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στην Ταϊλάνδη υπήρξε, όπως θα δούμε, η απόπειρα εξόδου από την κρίση του 1997 χωρίς να θιγούν τα υπερκέρδη των ντόπιων και ξένων τραπεζών. Στο αίμα που κυλά στους δρόμους της Μπανγκόκ μπορεί, ως εκ τούτου, να καθρεφτίζεται και κάτι από το δικό μας μέλλον.

Διπλωματία (επί) πτωμάτων - ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ, ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Γύρω στις 4:00 το ξημέρωμα της Δευτέρας 31 Μαϊου, ο «Στόλος της Ελευθερίας» απαρτιζόμενος από έξι πλοία που κινούνται σε διεθνή ύδατα και έξω από τη ζώνη αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, με στόχο να σπάσουν το παράνομο και εγκληματικό εμπάργκο του Ισραήλ, δέχονται επίθεση από αέρος και θαλάσσης από τις ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού. Καταδρομείς της επίλεκτης μονάδας Shayetet 13 πέφτουν από ελικόπτερα στη «ναυαρχίδα» του στολίσκου, το τουρκικό πλοίο «Μavi Marmara». Οι επιβαίνοντες του πλοίου αντιδρούν στο ρεσάλτο και αμύνονται με ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Οι εισβολείς απαντούν με πραγματικά πυρά. Χάος, θάνατος! Εννιά νεκροί, δεκάδες τραυματίες. Δύο πλοία που φέρουν ελληνική σημαία καταλαμβάνονται από Ισραηλινούς πειρατές και τα μέλη της ελληνικής αποστολής απαγάγονται και οδηγούνται σιδεροδέσμια από τα διεθνή ύδατα στην ενδοχώρα του Ισραήλ.

Και ξαφνικά στην ελληνική ενημέρωση έπεσε «μαύρο». Ή καλύτερα το μαύρο έγινε άσπρο…


Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ περνούν την πιο ερωτική τους περίοδο. Οι Έλληνες «στρατηγικοί αναλυτές» και ο συρφετός της εθνικοφροσύνης ανησυχούν για τη συμπόρευση του «εχθρού» με τους «Σιωνιστές», εκτοξεύοντας μύδρους για το στρατιωτικό εξοπλισμό που πωλούν οι δεύτεροι στους πρώτους και τις κοινές ασκήσεις. Ανησυχούν για ένα επικίνδυνο βρόχο γύρω από το λαιμό της μαρτυρικής Κύπρου. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα πλέει στα πελάγη του «εκσυγχρονισμού» απαξιώνοντας συστηματικά τις παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, ο οποίος πέφτει πολύ βαρύς για τους σαλονάτους του ευρωπαϊκού σημιτισμού. Ο ερχομός του ισλαμιστή Ερντογάν στην εξουσία αλλά και η προηγούμενη ρήξη των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας, λόγω της στήριξης των Κούρδων του Ιράκ από τους Αμερικανούς εισβολείς, αλλάζει το διπλωματικό χάρτη της Μέσης Ανατολής. Σε μία εποχή που στην Ελλάδα αναζητούνται σύμμαχοι μεταξύ νεοτσαρικής Ρωσίας και μετακομμουνιστικής Κίνας, οι Τούρκοι τα σπάνε οριστικά με τους Ισραηλινούς, μετά από ένα θεαματικό και άκρως τηλεοπτικό «κατηγορώ» του Ερντογάν προς τον Πρόεδρο του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες, στο Νταβός. Για μερικές ημέρες, οι Έλληνες εθνικόφρονες κλαίνε και οδύρονται στην ιδέα του Ερντογάν-Βενιζέλου-της-Τουρκίας που σήκωσε το ανάστημά του στον «παγκόσμιο σιωνισμό». Εννοείται ότι όλοι τούτοι αδιαφορούν πλήρως για την ηρωική προσπάθεια διάσπασης του επί 41 χρόνια θαλάσσιου αποκλεισμού της Γάζας, τον Αύγουστο του 2008, από ελληνικά ψαροκάικα στα οποία επέβαιναν 44 άνθρωποι από 13 χώρες.