The Take - Occupy. Resist. Produce

The Take, το ντοκιμαντέρ των Καναδών Avi Lewis (σκηνοθέτης/παραγωγός) και Naomi Klein (σεναριογράφος/παραγωγός, συγγραφέας του Shock Doctrine) για το κίνημα καταλήψεων εργοστασίων στην Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας μετά την κατάρρευση της οικονομίας και τα επακόλουθα λουκέτα στα εργοστάσια και τις τράπεζες.

Η Αργεντινή, μια χώρα με πλούσιο ορυκτό πλούτο και σπουδαία κτηνοτροφία (αιώνες εκμεταλλευόμενη από τους αποικιοκράτες), στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα (κυρίως στα χρόνια του Περόν και των επιγόνων του) απέκτησε επιπλέον υποδομές και βιομηχανία, και κατάφερε να γίνει όχι μόνο μία από τις ισχυρότερες οικονομικά χώρες στον κόσμο, αλλά και μια από τις χώρες με το υψηλότερο μέσο βιοτικό επίπεδο, χτίζοντας παράλληλα ένα καλού επιπέδου κοινωνικό κράτος και κερδίζοντας ( ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της) πραγματική εθνική ανεξαρτησία.
Αυτό βέβαια δεν εξυπηρετούσε τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και κυρίως του βορειοαμερικάνικου, που θεωρεί προτεκτοράτο του όλη τη Λατινική Αμερική, με αποτέλεσμα ν' ακολουθήσουν αιματηρά πραξικοπήματα, χούντες(με χιλιάδες νεκρούς, βασανιζόμενους, διωκόμενους) και γενικότερη πολιτική αστάθεια μεχρι το 1983 οπότε κατέρρευσε η τελευταία χούντα μετά το φιάσκο του πόλεμου των Φώκλαντ και την ακολουθούμενη οικονομική δυσπραγία (κάπως σαν τη δική μας χούντα του Ιωαννίδη και το φιάσκο της Κύπρου).
Από 'κει και πέρα άρχισε άλλο βιολί. Μια σειρά από αμερικανόδουλους κι ελβετόψυχους προέδρους-σωτήρες ανέλαβαν να οδηγήσουν την Αργεντινή στην πολιτική ομαλότητα, δίνοντας αμνηστία στους εγκληματίες χουντικούς, και την οικονομική σταθερότητα, ακολουθώντας πρόγραμμα άκρατου φιλελευθερισμού (ήταν κι η Θάτσερ στη μόδα τότε).
Ειδικά την εποχή του Κάρλος Μένεμ, με τη συνδρομή του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας,  ξεπουλήθηκε όλος ο εθνικός πλούτος κι η χώρα οδηγήθηκε στο χείλος του γκρεμού. Ο Μένεμ μετά από 10 χρόνια πήρε πόδι, αλλά τη ζημιά του την είχε ήδη κάνει (κάπως σαν το Σημίτη ας πούμε) και το 2001 η φούσκα έσκασε. Τα κεφάλαια άρχισαν να φεύγουν απ' τη χώρα, οι τράπεζες βάρουσαν κανόνι και τα λουκέτα μπαίναν το ένα μετά το άλλο, ο λαός εξαθλιωνώταν μέρα με τη μέρα κι η ανεργία έφτασε στα ύψη (σαν κάτι να μου θυμίζει όλο αυτό), ενώ οι φωστήρες ο ένας μετά τον άλλο παίρναν πόδι (σε 3 βδομάδες άλλαξαν 5 πρόεδροι!!).
Κάπου εκεί ξεκίνησαν άγριες διαδηλώσεις που πήραν μορφή εξέγερσης ενώ ακολουθήσαν οι καταλήψεις εργοστασίων κι η λειτουργία τους από συμβούλια των εργατών, θέματα τα οποία πραγματεύεται και η ταινία.

Μήπως τελικά υπάρχει κι άλλος δρόμος;;;



Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία στο the take.