Employment

Τον απόπλου πλοίων για μεταφορά βοήθειας στη Γάζα απαγόρευσε η Κυπριακή κυβέρνηση

Οι δήθεν 'κομμουνιστές' του ΑΚΕΛ και του κύπριου προέδρου Χριστόφια δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στο φασιστικό ισραηλίτικο κράτος με μια κατάπτυστη απόφαση απαγόρευσης του απόπλου από τα κυπριακά λιμάνια των καραβιών της πολυεθνικής αποστολής του free gaza movement και του ship to gaza, που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες από την Ελλάδα για τη Γάζα, μεταφέροντας για άλλη μια φορά ανθρωπιστική βοήθεια και κυρίως το μήνυμα της ελευθερίας για τους αποκλεισμένους παλαιστίνιους στη μεγαλύτερη σύγχρονη φυλακή του κόσμου.
Με την αστεία δικαιολογία ότι "ουδέποτε η Παλαιστινιακή Αρχή ζήτησε από τη Λευκωσία την αποστολή βοήθειας", η κυπριακή κυβέρνηση αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι στο βωμό των πολιτικών ισορροπιών μεταξύ κρατών κι εξουσιαστών, θυσιάζεται κάθε δίκαιο, κάθε αλληλεγγύη, κάθε αξιοπρέπεια, ακόμα και για κυβερνήσεις που δήθεν αντιπροσωπεύουν πολύπαθους λαούς, όπως ο κυπριακός.
Στον αντίποδα ο Κύπριος ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ και αντιπρόεδρος της αντιπροσωπίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις σχέσεις με το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο, Κυριάκος Τριανταφυλλίδης, τίθεται ως επικεφαλής της πρωτοβουλίας «Στόλος της Ελευθερίας», που έχει ως στόχο να σπάσει την πολιορκία της Γάζας από τους Ισραηλινούς.

Αν δεν καώ εγώ, Αν δεν καείς εσύ, Αν δεν καούμε εμείς, Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Όπως ο Κερέμ 

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
                                      Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω

Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ

Αν δεν καώ εγώ

Αν δεν καείς εσύ

Αν δεν καούμε εμείς

Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW) - Wobblies

Απευθυνόμενος σε μια συγκέντρωση περίπου 200 συνδικαλιστών, επαναστατών, σοσιαλιστών και αναρχικών από 34 πολιτειακές, περιφερειακές και πανεθνικές οργανώσεις, ο William D. Haywood άνοιξε το ιδρυτικό συνέδριο των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), στις 27 Ιουνίου του 1905 στο Σικάγο, με τις λέξεις: “Συνάδελφοι εργάτες, αυτό είναι η Πανηπειρωτική Σύνοδος της εργατικής τάξης” (στο Kornbluh 1998: 1). Με σχεδόν μαθηματική απλότητα, το “Προοίμιο” του καταστατικού των IWW, το οποίο ανατυπώνεται σε κάθε δημοσίευσή τους, αναλύει λίγο περισσότερο τα χαρακτηριστικά αυτής της “εργατικής τάξης”:

“Η εργατική τάξη και η τάξη των εργοδοτών δεν έχουν τίποτε κοινό. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη εφόσον η πείνα και η ανάγκη μαστίζουν εκατομμύρια εργαζομένων και οι λίγοι που απαρτίζουν την εργοδοτική τάξη έχουν όλα τα αγαθά της ζωής.

Ανάμεσα σε αυτές τις δυο τάξεις, πρέπει να λάβει χώρα μια πάλη έως ότου οι εργάτες του κόσμου οργανωθούν ως τάξη, καταλάβουν τη γη και τα εργαλεία παραγωγής και καταργήσουν το σύστημα των μισθών.

Βρίσκουμε ότι η συγκέντρωση της διαχείρισης των βιομηχανιών σε ολοένα και λιγότερα χέρια αφαιρεί τη δυνατότητα των συνδικάτων να αντιμετωπίσουν την ολοένα αυξανόμενη δύναμη της τάξης των εργοδοτών. Τα συνδικάτα υποθάλπουν μια κατάσταση στην οποία μια ομάδα εργατών έρχεται αντιμέτωπη με μια άλλη ομάδα στον ίδιο τομέα, ώστε εργάτης να κατατροπώνει εργάτη στη μάχη για το μισθό. Επιπλέον, τα συνδικάτα βοηθούν την εργοδοτική τάξη να δώσει στους εργάτες την ψευδαίσθηση οτι έχουν κοινά συμφέροντα με τους εργοδότες τους.

Οι συνθήκες αυτές μπορούν να αλλάξουν και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να στηριχτούν μόνο από μια οργάνωση που έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε τα μέλη της σε μια βιομηχανία, ή σε κάθε βιομηχανία ει δυνατόν, σταματούν τη δουλειά όταν συμβαίνει μια απεργία ή μια στάση εργασίας σε οποιοδήποτε τμήμα τους, κάνοντας έτσι την προσβολή προς κάποιον προσβολή για όλους.

Αντί για το συντηρητικό σλόγκαν “τίμιος μισθός για τίμιο μεροκάματο”, πρέπει να γράψουμε στην παντιέρα μας το επαναστατικό σύνθημα “κατάργηση του συστήματος των μισθών”.

Είναι ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό. Η στρατιά της παραγωγής πρέπει να οργανωθεί όχι μόνο για την καθημερινή πάλη με τους καπιταλιστές, αλλά για να συνεχίσει την παραγωγή όταν θα έχει ανατραπεί ο καπιταλισμός. Όταν οργανωνόμαστε στις βιομηχανίες, σχηματίζουμε τη δομή της νέας κοινωνίας μέσα στο τσόφλι της παλιάς”.
(IWW 1972: 5–6)   

Από spina nel cuore

Η κατρακύλα των δημοσιοκάφρων συνεχίζεται: Απόφαση απεργοσπασίας από ΕΣΗΕΑ-ΠΟΕΣΥ

 Με 5 - 4 αποφάσισαν οι "κορυφές" της ΕΣΗΕΑ να μην συμμετέχουν οι δημοσιογράφοι την Πέμπτη 20 Μαΐου στη Γενική Απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και η απεργία να "μετατεθεί" όταν κατατεθεί στη Βουλή το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Οι 4 του Σόμπολου μαζί με τον Κουμπιά αποφάσισαν να λειτουργήσουν σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός. Κατά της πρότασης τάχθηκαν οι Νταβανέλλος, Πετραλιά, Ράμμος και Νταουντάκη. Οι υπόλοιποι, έλλειπαν συνειδητά για να αφήσουν να περάσει αυτή η αντιδραστική πρόταση.

Τα εργοδοτικά και κυβερνητικά τσιράκια στην ΕΣΗΕΑ δεν τόλμησαν να το προτείνουν στη γενική συνέλευση του κλάδου που έγινε στις 10 Μαΐου στο Τιτάνια και προσπαθούν αντιδημοκρατικά στους τέσσερις τοίχους της Ακαδημίας 20, να περάσουν από την πίσω πόρτα την απεργοσπασία. Αντί για 48ωρη απεργία που είχαν αναγκαστεί να υποσχεθούν, τώρα δεν κάνουν ούτε 24ωρη.
Οι Financial Crimes δηλώνουν (και καλούν κάθε συνάδελφο να κάνει το ίδιο) ότι δεν θα υπακούσουν στην απεργοσπασία της ΕΣΗΕΑ. Αντίθετα θα είμαστε μαζί με όσους συνάδελφους μας τεχνικούς, εργαζόμενους στα τυπογραφεία και την ΠΟΣΠΕΡΤ που θα απεργήσουν στις 20 Μάη για να περιφρουρήσουμε την απεργία.
Καλούμε όλα τα σωματεία του κλάδου, την ΕΣΠΗΤ, τους τεχνικούς ραδιοφώνου εφημερίδων και τηλεόρασης (ΕΤΙΤΑ, ΕΤΕΡ, ΕΤΗΠΤΑ), τους υπαλλήλους στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο (ΕΠΗΕΑ ΕΠΠΗΤ), τις Ενώσεις της επαρχίας να μην υποταχθούν στην απεργοσπασία του Σόμπολου και της παρέας του.
Είναι υποκριτικό να λέει η πλειοψηφία της ΕΣΗΕΑ ότι πρέπει οι δημοσιογράφοι να καλύψουν την απεργία και την συγκέντρωση, όταν αρνούνται να φτιάξουν με ευθύνη της ΕΣΗΕΑ απεργιακό δελτίο και εκχωρούν αυτό το δικαίωμα στους καναλάρχες και τους εκδότες.
Είναι διπλά υποκριτικό όταν το ίδιο επιχείρημα ακούγεται από ενώσεις που εκείνη την ημέρα της απεργίας οι εργαζόμενοι θα κόβουν τιμολόγια και θα υποδέχονται διαφημίσεις.
Όσο και να προσπαθήσουν δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν απομονωμένους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ από την υπόλοιπη κοινωνία που παλεύει και ματώνει. Οποίος πιστεύει ότι από την λαίλαπα του ΔΝΤ θα τον σώσει ο συντεχνιασμός του Σόμπολου κάνει λάθος. Η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και η ΕΕ δεν ψάχνουν για συμμάχους στην προσπάθειά τους να χρεοκοπήσουν τους εργαζόμενους. Αυτούς τους έχουν βρει στο πρόσωπο του ΛΑΟΣ και της Μπακογιάννη. Όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι είμαστε αναλώσιμοι.
Μπορούμε να τους αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος. Είμαστε εργαζόμενοι και σαν τέτοιοι θα είμαστε με τους φυσικούς μας συμμάχους σε αυτήν την μάχη, τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Όσο κι αν δεν το θέλει ο Σόμπολος, η παρέα του και οι διάφοροι μαϊντανοί του, θα συνεχίσουμε τη μάχη. Καλούμε όλους τους συναδέλφους που θα μπορέσουν, να βρεθούν στις 20 Μάη στις 10.30 πμ στο Μουσείο στην απεργιακή συγκέντρωση για να διαδηλώσουμε μαζί.
Δεν θα περάσει!!

Από Financial Crimes

Δυστυχώς παρόμοιες αποφάσεις έχουν πάρει όλες οι ενώσεις συντακτών της χώρας, ανταποκρινόμενοι σε 'προτροπή' των άθλιων εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ κι ευθυγραμμιζόμενοι με τις επιταγές των εκδοτών και των καναλαρχών που θέλουν να ελέγχουν την ενημέρωση κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους πολίτες καθημερινά και ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη μέρα όπως είναι μια μέρα πανελλαδικής-πανεργατικής απεργίας. 
Ο φόβος τους να μείνει η ενημέρωση στα, αποδεδειγμένα πιο αξιόπιστα και πιο αδέσμευτα, ενημερωτικά blogs φάνηκε καθαρά στις 5 Μάη μετά τα τραγικά γεγονότα της Marfin, οπότε και εσπευσμένα έσπασαν την απεργία και εξαπέλησαν μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο ασυνείδητο του κάθε απεργού, φορτώνοντας του έμμεσα ευθύνες για τη δολοφονία των 3 εργαζομένων και ταυτόχρονα παραλείποντας και τις ευθύνες της εργοδοσίας του εκλεκτού τους Βγενόπουλου και το γεγονός της μεγαλειώδους πορείας σε πλήθος και σε πάθος στο κέντρο της Αθήνας.
Με αφορμή και προηγούμενο πλέον την απεργία της 5 Μάη, σαν έτοιμοι από καιρό, προχωρούν 'προληπτικά'  σε απεργοσπαστικές κινήσεις με τις γνωστές, αστείες δικαιολογίες της 'έγκυρης' ενημέρωσης από 'επαγγελματίες δημοσιογράφους' που παπαγαλίζουν εδώ και καιρό οι γνωστοί ρουφιάνοι της δημοσιογραφίας και γλείφτες της εκάστοτε εξουσίας.

Ο στρατός θα χάσει κι εμάς - Μαζική δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Άρθρο του Δημήτρη Καζάκη για την κρίση και το χρέος

Η προηγούμενη Πέμπτη, 6 Μαΐου, που ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος η παράδοση της χώρας στο μηχανισμό κατοχής της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα καταγραφεί στην ιστορία με τα μελανότερα χρώματα. Όπως έχει ήδη καταγραφεί στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η παράδοση. Ενώ όλοι εκείνοι που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τη βρώμικη δουλειά ελπίζοντας είτε σε κάποια θέση στο νέο καθεστώς κατοχής, είτε σε κάποιο κομμάτι από τη λεία, δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι οδηγώντας την χώρα στην καταστροφή έχουν ήδη καταστρέψει του εαυτούς τους. Η ιστορία δεν ανέχεται αυτουργούς ή μάρτυρες βρώμικων πράξεων. Κι αυτό θα το αντιληφθούν όλοι τους πολύ γρήγορα.

Τι ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; «Δεν άκουσα και δεν έχει ακούσει κανένας εναλλακτική λύση. Πολύ θα το θέλαμε. Πείτε, εξηγήστε τι θα συμβεί αν χρεοκοπήσει η χώρα, αν κηρύξει στάση πληρωμών. Τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις, που όλοι κοπτόμαστε, κατά τα άλλα; Τι θα γίνει, κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, με ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει τίποτα; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις των κόπων του ελληνικού λαού σε μια οικονομία που θα καταρρεύσει;» (Βουλή, 6/4)

Μια ξεχασμένη προτομή στην παραλία της Ιτέας και το κουβάρι της Ιστορίας

Λίγα μέτρα από το καφέ Μαιάμι, χαμένη ανάμεσα σε πλήθος από τραπεζοκαθίσματα, (που 'χουν απλωθεί σα γάγγραινα σ' όλη την παραλιακή ζώνη της Ιτέας), βρίσκεται μια μπρούτζινη προτομή που δεν της δίνει κανείς πλέον σημασία εκτός ίσως από τα πιτσιρίκια που τρέχουν τριγύρω της παίζοντας κάθε απόγευμα το καλοκαιράκι.Η προτομή αναπαριστά το λοχαγό Πυροβολικού Ευθύμιο Δεδούση, αξιωματικό του Συντάγματος 5/42 του Συνταγματάρχη Δημήτριου Ψαρρού, στρατιωτικού σκέλους της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ, που έδρασε στην περιοχή της Φωκίδας κατά την περίοδο της Κατοχής.

Ποιος όμως ήταν πραγματικά ο Δεδούσης και ποιος ο ρόλος του στην ελληνική ιστορία;

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!!!!!!!!!!!!!!

Η πρόταση του ΚΚΕ για την διέξοδο από την κρίση

Είχαμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό μια απορία όσον αφορά τη θέση του ΚΚΕ απέναντι στη σημερινή κρίση: 
Ποια είναι εν κατακλείδι (πέρα απ' την ανάλυση για τις αιτίες της)  η λύση που προτείνει για το ξεπέρασμα της;
Βρήκαμε λοιπόν  την πρόταση του ΚΚΕ, η οποία αναπτύσσεται μετά από μία ανάλυση για τα αίτια και τις συνθήκες δημιουργίας της σημερινής κρίσης, όπως αυτή δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του κόμματος στις 26/4.

Σε γενικές γραμμές διατυπώνωνται οι γνωστές του θέσεις  για ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, δηλαδή αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής για τους στρατηγικούς κλάδους της εγχώριας οικονομίας (κρατικοποίηση σε ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτό πλούτο, ορυχεία, βιομηχανίες, ύδρευση, μεταφορές, τραπεζικό σύστημα) και παράλληλα δημιουργία  συνεταιρισμών για τους μικρομεσαίους αγρότες και επιχειρηματίες ενώ όλα αυτά να παρέχονται μέσα σ' ένα κλειστό εθνικό σύστημα διανομής, έτσι ώστε να υπάρξει εσωτερική αυτάρκεια αγαθών και υπηρεσιών και δίκαιη αναδιανομή τους.
Αυτό όμως που απουσιάζει για άλλη μια φορά είναι μια συγκεκριμένη αναφορά (κι όχι οι συνήθεις γενικότητες) για την πέτρα του σκανδάλου που λέγεται 'δημόσιο χρέος' και κατ' επέκταση τις σχέσεις του ιδεατού αυτού μοντέλου με το παραέξω (δηλαδή στην ουσία το ξένο κεφάλαιο, το οποίο επιτίθεται με μεγάλη σφοδρότητα στον ελληνικό λαό αυτή την εποχή με τη συνδρομή του ντόπιου κεφαλαίου).
Έχουμε τονίσει όσα αναφέρονται μέσα στο κείμενο πάνω σ' αυτό το θέμα, ειδικά τη χαρακτηριστική πρόταση:
Το δημόσιο χρέος η λαϊκή εξουσία θα το επανεξετάσει με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον. 

Τρικυμία εν κρανίω στο Συνασπισμό

Σας παρουσιάζουμε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι από συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη, του καθοδηγητή του μικρού Αλέξη επί των οικονομικών θεμάτων, στο Κόκκινο 105.5 στις 21/4 που αναδημοσίευσε την άλλη μέρα η Αυγή. Μοιάζει σαν απάντηση στην τάση Λαφαζάνη (ο οποίος ξαναθυμήθηκε τον κλασικό μαρξισμό στα γεροντάματα)  και δείχνει ξεκάθαρα τις μεσοβέζικες, ισορροπιστικές προτάσεις των δήθεν αριστερών του Συνασπισμού (Ανανεωτικών και Ρευματικών), που νομίζουν ότι πατώντας σε δύο βάρκες με ιδεολογικές ακροβασίες θ' αναδειχθούν σαν η τρίτη λύση για τον τόπο.
Έπειτα απ' την εν λευκώ παράδοση της Ελλάδας από την ΕΕ στην αγκαλιά του ΔΝΤ, οι εν λόγω 'αριστεροί' συνεχίζουν να μας πουλάνε φούμαρα για την 'ανάγκη εξεύρεσης λύσης' μέσα στα πλαίσια μιας δίκαιης ΕΕ (η οποία ανήκει στη σφαίρα του ιδεατού βέβαια) που θα προκύψει (άκουσον άκουσον) από την πίεση που θα ασκήσει ανά χώρα και κυβέρνηση η ευρωπαική αριστερά!!!
(ο τονισμός στο κείμενο της συνέντευξης δικός μας)

Εδώ ο κόσμος χάνεται και η γριά χτενίζεται

Τη στιγμή που ο ελληνικός λαός δέχεται ενορχηστρωμένη και κατά μέτωπον επίθεση από μια ευρύτατη συμμαχία ντόπιων και ξένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, στη Φωκίδα οι αιρετοί μας 'άρχοντες' και γνωστοί 'παράγοντες' του τόπου έχουν μόνο έναν καημό:
Ποιοι νέοι δήμοι δημιουργούνται από τις συνενώσεις κι αν μέσα στα καινούρια πλαίσια που προκύπτουν μπορούν να κρατήσουν κάποιο ρόλο ή μια θεσούλα για τον εαυτό τους.

Έτσι τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός τραγέλαφου με γελοίες επιδείξεις υπερτοπικισμού, προβολή ανύπαρκτου προσωπικού έργου, πόλεμο ανακοινώσεων και δελτίων τύπου γεμάτα φαιδρότητες, και φτάνουμε τις τελευταίες μέρες, μετά την ανακοίνωση του σχεδίου για τις συνενώσεις, σε καλέσματα για δραστικές κινητοποιήσεις και ακτιβίστικες ενέργειες!!!
Όλοι αυτοί οι κηφήνες που τόσα χρόνια είχαν πιάσει από μια καρέκλα και το παίζανε παράγοντες, με το αζημίωτο βέβαια, και καμώνωνταν τους προστάτες του τόπου χωρίς να προσφέρουν τίποτα, αλλά συμβάλοντας σ' αυτό το χάλι που βρίσκεται η Φωκίδα σήμερα, αυτοί που δεν τολμήσαν ποτέ ν' αντιπαρατεθούν στα συμφέροντα που 'χουν ρημάξει τον τόπο και τον έχουν κάνει ένα απέραντο ορυχείο, οι μόνιμοι χειροκροτητές του Πάγκαλου και του κάθε λογής κεφαλαιόδουλου της κεντρικής εξουσίας, έρχονται τώρα αλαλάζοντες και ζητούν από τον κόσμο να κατεβεί στους δρόμους για να σώσουν το τομάρι τους!!!
Και σε ποια εποχή ζητούν κάτι τέτοιο;
Την ώρα που το βιοτικό επίπεδο του πολίτη δέχεται την πιο άγρια επιδρομή στα μεταπολεμικά χρόνια και η ζωή μας φαίνεται να μπαίνει σε μια ζοφερή τροχιά που δεν μπορούμε καν να αντιληφθούμε αν και πότε θα βγεί από 'κει.
Από την άλλη βέβαια κουβέντα για την ταμπακιέρα:
Ούτε για τις απολύσεις που φέρνει ο Καλλικράτης, ούτε ακόμα περισσότερο για τη μετατροπή των ΟΤΑ σε επιχειρήσεις με αντικείμενο πλέον όχι την προσφορά υπηρεσιών και υποδομών ως αγαθά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά ως μέρος ενός καθαρά επιχειρηματικού μοντέλου κόστους-απόδοσης.
Τα σημαντικότερα ερωτήματα όμως τελικά που εγείρονται είναι τα εξής:

-Ποια θα είναι η στάση του φωκικού λαού σε μια ακόμα κοροιδία που δέχεται απ' όλους αυτούς;

-Θα επιλέξει να γίνει πάλι ουρά στα μικροπολιτικά τους συμφέροντα ή θ' αγωνιστεί επιτέλους για τα δικά του;

MAYDAY, MAYDAY

Μάης του '36 - Θεσσαλονίκη

Τα αιματηρά γεγονότα του Μάη του 1936 στην Θεσσαλονίκη ξέσπασαν αυθόρμητα, με αφορμή την απεργία του καπνεργοστασίου «Κομέρσιας». Οι εργάτες είχαν υποβάλει τα αιτήματά τους στον εργοδότη και όταν αυτός τα απέρριψε, κατέλαβαν το εργοστάσιο, κλείστηκαν μέσα σε αυτό και με πανό και μαύρες σημαίες στα παράθυρα ζητούσαν συμπαράσταση των άλλων εργοστασίων. Σε λίγες μέρες κηρύσσεται παν – καπνεργατική απεργία κι από τις δύο συνομοσπονδίες και σωματεία, των συντηρητικών από τη μια και της Ενωτικής – που επηρέαζε το ΚΚΕ – από την άλλη.

Ήταν ακόμα η εποχή που η πολιτική του σταλινισμού ήταν υπέρ της γενίκευσης των απεργιών. Όταν η απεργία άρχισε να επεκτείνεται μέσα στους άλλους κλάδους, παίρνοντας γενικότερο χαρακτήρα, οι σταλινικοί που είχαν την πλειοψηφία, δίνουν εντολή να μετατραπούν οι διοικήσεις των σωματίων σε απεργιακές επιτροπές, οι δε γραμματείς τους να αποτελέσουν την Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή. Και αυτό δίχως να προηγηθούν συνελεύσεις των σωματείων για να εκλέξουν οι ίδιοι οι εργάτες απεργιακές επιτροπές. Δεν έγινε καμία γενική συγκέντρωση, αλλά σε διάφορες συγκεντρώσεις σε σημεία της πόλης, ομιλητές από πρόχειρα βήματα μιλούσαν στο λαό. Σε μια τέτοια συγκέντρωση κοντά στην διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, οι χωροφύλακες του Ε’ Αστυνομικού Τμήματος – που βρισκόταν στην Εγνατία απέναντι από τα λουτρά «Παράδεισος» στην πλατεία Αριστοτέλους – πυροβόλησαν χωρίς λόγο πάνω στους συγκεντρωμένους εργάτες και σκότωσαν 7 – 8. Κατόπιν πυροβολούν και σε άλλα σημεία, προσπαθώντας να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους, σκοτώνοντας και άλλους, ανάμεσα σ’ αυτούς και γυναίκες. Οι σκοτωμένοι ήταν τελικά πάνω από 12 και οι τραυματίες πάνω από 300.