«Η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ., μέλος του σωματείου που επέστρεφε από νόμιμη άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό της αλυσίδας καφετεριών VIA VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα, τα ένσημα και η αποζημίωση, ο εργοδότης εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μαρτίου, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο εργοδότης, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες ενώ σήκωσε την μπλούζα του και επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του.(ο τονισμός δικός μου) Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και στα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις. Ο εργοδότης καθ’ όλη την διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…
Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθύνονταν σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνο της.(ο τονισμός δικός μου)
Στις 26 Μάρτη μέλη του Σωματείου μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους απέκλεισαν το VIA VAI (Σταδίου 3) για αρκετές ώρες ενώ ο μέχρι πρότινος προκλητικός και εριστικός εργοδότης κρύφτηκε στο υπόγειο. Ακολούθησαν παρόμοιες παρεμβάσεις στα VIA VAI στην Πανεπιστημίου(έναντι των Προπυλαίων) και στην Μπενάκη και Φειδίου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο εργοδότης επικοινώνησε με το σωματείο ζητώντας να καταβάλει τα χρωστούμενα στην Κάρμεν λέγοντας ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση.»
Το ζήτημα της χρηματικής αποζημίωσης δεν τελειώνει εδώ, καθώς οι διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών συνεχίζονται, όπως και τα απειλητικά τηλεφωνήματα προς την Κάρμεν απ’ τους τραμπούκους, αλλά και οι κινητοποιήσεις του σωματείου μαζί με πλήθος αλληλέγγυων (συμβολική κατάληψη Πανελλήνιας ομοσπονδίας εστιατορικών και συναφών επαγγελμάτων-ΠΟΕΣΕ στις 29 Μάρτη, συγκέντρωση-πορεία προς τα VIA-VAI στις 30 Μάρτη). Τώρα πια όμως η μεν Κάρμεν έχει πολύ κόσμο δίπλα της, ο δε τραμπούκος πρώην εργοδότης της είναι εκτεθειμένος τόσο λόγω της προσπάθειας εκμετάλλευσής της όσο και λόγω των μαφιόζικων μεθόδων που χρησιμοποιεί. Ακόμα όμως κι αν όλα πάνε κατ’ ευχή για την απολυμένη, παραμένουν πολλά ανοιχτά ζητήματα γύρω απ’ αυτή την υπόθεση.
Πρώτα απ’ όλα η τεράστια ασυδοσία της εργοδοσίας στον κλάδο σίτισης με τα ελαστικά ωράρια, τις χαμηλές αμοιβές, την ελλιπή ή ανύπαρκτη ασφάλιση, την ανασφάλεια του επαγγέλματος, θέματα γνωστά και στη Φωκίδα όπως σ’ όλη την Ελλάδα που σαν τουριστικός προορισμός απασχολεί μεγάλο πλήθος εργαζομένων στον κλάδο. Δυστυχώς φτάσαμε να θεωρείται πλέον φυσιολογικό από πολύ κόσμο η ενασχόληση στον κλάδο της σίτισης ως ένα κατώτερο επάγγελμα, όπως αντίστοιχα και της καθαρίστριας για να θυμηθούμε και την υπόθεση Κούνεβα, που μόνο πρόσκαιρα ή σε μεγάλη ανάγκη το εξασκεί κάποιος/α κι ακούγεται παράξενο ή υπερβολικό να διεκδικεί ο σερβιτόρος ή ο μάγειρας πλήρη δικαιώματα όπως κάθε άλλος εργαζόμενος. Η στάση του Κράτους μέσω της υπεύθυνης υπηρεσίας ελέγχου για τα θέματα αυτά, της Επιθεώρησης Εργασίας, είναι δυστυχώς προκλητικά αδιάφορη, ενώ για η ΓΣΕΕ είναι γνωστό πως έχει χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό της, με αποτέλεσμα η ασύδοτη εργοδοσία ν’ αλωνίζει.
Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει τα τελευταία χρόνια ένα δυναμικό και δραστήριο πρωτοβάθμιο σωματείο, των Σερβιτόρων-Μαγείρων, που μαζί με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία κλάδων στυγνά εκμεταλλευόμενων εργαζομένων όπως το Βιβλίου-Χάρτου, των εργαζομένων σε Ταχυμεταφορικές και Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις, των Μισθωτών Τεχνικών, των Καθηγητών Φροντιστηρίων, των Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού και άλλα, προσπαθούν ν’ αντιδράσουν στην εκμετάλλευση και να διεκδικήσουν πίσω τα δικαιώματά τους, δίνοντας και πάλι νόημα στη λέξη συνδικαλισμός.
Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση όμως εκτός της ψυχολογικής πίεσης και των οικονομικών εκβιασμών της εργοδοσίας, πολλές φορές χρησιμοποιούνται και τραμπουκισμοί για την τρομοκράτηση των εργαζομένων που διεκδικούν, όπως δείχνουν τα παραδείγματα της Κούνεβα και της Κάρμεν. Η στάση της αστυνομίας είναι αδιάφορη με τάση συγκάλυψης ως προς την ανεύρεση των δραστών, ενώ τα μεγάλα ΜΜΕ δεν αναφέρονται καν σε τέτοια θέματα, τη στιγμή που κάνουν μεγάλο σαματά για την ασφάλεια του πολίτη καθημερινά με αφορμή οποιαδήποτε έγκλημα καταγραφεί στο αστυνομικό δελτίο (ειδικά αν ο δράστης είναι μετανάστης).
Το παράδειγμα όμως της Κούνεβα έδειξε αφ’ ενός ότι η ενημέρωση βρίσκει κι άλλους διαύλους εκτός από τα δελτία των 8 και τα πρωτοσέλιδα των μεγάλων εφημερίδων και αφ’ ετέρου ότι η αλληλεγγύη κι η δημιουργία κινήματος μπορεί να φέρει αποτελέσματα κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες (έστω κι αν κάποιες πολιτικές ηγεσίες εκμεταλλεύτηκαν μικροπολιτικά το θέμα, έστω κι αν κάποιοι δημοσιογράφοι εκμεταλλεύτηκαν τηλεοπτικά το θύμα, έστω κι αν εκκρεμεί η σύλληψη κι η καταδίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών για να ‘ρθει η πλήρης δικαίωσή της).
Τελικά η υπόθεση της Κωνσταντίνας όπως και τώρα η υπόθεση της Κάρμεν δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα: Απ’ τη μια δίνει το μήνυμα ότι τέτοιες θρασύδειλες επιθέσεις δεν τρομοκρατούν εύκολα πλέον τον εργαζόμενο, απ’ την άλλη προκαλεί ανησυχία η επανάληψη τέτοιων άγριων πρακτικών από την πλευρά της εργοδοσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου