Στο Κοντομαρί Χανίων διαπράχτηκε η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη

Την επόμενη μέρα μετά την τελική επικράτηση των δυνάμεων του Άξονα στη Μάχη της Κρήτης, οι στρατιώτες της ναζιστικής Γερμανίας προχωρούν, για αντίποινα στην πρωτοφανή αντίσταση που αντιμετώπισαν από τις δυνάμεις Ελλήνων και Συμμάχων, στην εκτέλεση όλων των ανδρών του χωριού Κοντομαρί Χανίων.
Η Μάχη της Κρήτης υπήρξε ανελέητη και καταστροφική για τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν βαριές απώλειες, με σημαντικότερη συνέπεια την αχρήστευση ενός σημαντικού όπλου της ναζιστικής πολεμικής μηχανής: τους αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι αν και είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στην ναζιστική επιτυχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στη μάχη της Κρήτης είχαν τέτοιες απώλειες που πλέον δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Γερμανοί αποφάσισαν σκληρά αντίποινα στον τοπικό πληθυσμό και από την επομένη της λήξης της μάχης, επιδόθηκαν στηνφρικιαστική εκδίκησή τους.
Την επομένη της ήττας των Ελλήνων και Συμμάχων, μια μονάδα αλεξιπτωτιστών υπό τον υπολοχαγό Horst Trebes, ως αντίποινα κατά του λαού που προέβαλλε λυσσαλέα αντίσταση με αποτέλεσμα οι Γερμανοί, αν και νικητές να έχουν περισσότερες απώλειες από τους ηττημένους, εισέβαλλαν στο χωριό Κοντομαρί. Μετά το τέλος του Πολέμου ειπώθηκε πως την εντολή για τη σφαγή έδωσε ο στρατηγός Kurt Student ο οποίος αποκάλυψε στη δίκη της Νυρεμβέργης ότι διατάχθηκε από τον ίδιο τον Hermann Göring, τον επικεφαλής της γερμανικής αεροπορίας.
Οι ναζιστικές δυνάμεις συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους, συνέλαβαν 25 άνδρες, ηλικίας από 18 έως 50 ετών και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ, αφήνοντας να ζήσουν μονάχα οι ηλικιωμένοι. Την επόμενη μέρα, οι ναζιστικές δυνάμεις προχώρησαν σε ακόμα ένα έγκλημα πολέμου: το Ολοκαύτωμα της Καντάνου. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους περίπου 180 κατοίκους του χωριού, έσφαξαν ακόμα και τα ζώα τους ενώ πυρπόλησαν όλα τα σπίτια.
Το έγκλημα πολέμου στο Κοντομάρι κατέγραψε με το φωτογραφικό φακό του ο Γερμανός υπολοχαγός Franz-Peter Weixler, ο οποίος υπηρετούσε ως ανταποκριτής προπαγάνδας για τη Wehrmacht – αργότερα το ίδιο έτος απομακρύνθηκε από τη θέση του για «πολιτικούς λόγους» και μάλιστα κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, λόγω διαρροής των συγκεκριμένων φωτογραφιών.
Ο επικεφαλής της μονάδας των εκτελεστών – αλεξιπτωτιστών Horst Trebes τιμήθηκε με τον Σταυρό του Ιππότη του ναζιστικού καθεστώτος για την επιχείρηση στην Κρήτη. Σκοτώθηκε το 1944 σε πολεμική επιχείρηση στη Νορμανδία. Η Ελλάδα, μετά το τέλος τουπολέμου ζήτησε από τη Βρετανία την έκδοση του στρατηγού Kurt Student, αλλά εισέπραξε άρνηση. Ο Student δικάστηκε από τους Βρετανούς για κακομεταχείρισηκρατουμένων και δολοφονία αιχμαλώτων στην Κρήτη και κρίθηκε ένοχος για 3 από τις 8 κατηγορίες. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών αλλά απελευθερώθηκε το 1948 για «ιατρικούς λόγους». Δεν δικάστηκε ποτέ για εγκλήματα κατά αμάχων.

Καλό Πάσχα

Από AntistaChef

Σοσιαλισμός με απολύσεις και «αυταπασχολούμενους» καπιταλιστές δε γίνεται!

Τελικά, στην Κούβα θα γίνουν ή όχι απολύσεις; Σύμφωνα με το «Ριζοσπάστη» (15/9/10), ο οποίος επικαλείται τον κουβανό πρέσβη στην Αθήνα, Ερμες Ερέρα Ερνάντες, «στην Κούβα δε γίνονται απολύσεις. Οταν ένας εργαζόμενος δε χρειάζεται σε συγκεκριμένη δουλειά, μετακινείται χωρίς να χάνει τις απολαβές του». Η απάντηση του κύριου πρέσβη αφορούσε δημοσιεύματα (βοά ο παγκόσμιος Τύπος) για τις επικείμενες απολύσεις (συγνώμη… μετατάξεις) 500.000 Κουβανών από το Δημόσιο.
Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του Αλ Τζαζίρα (13/9), το κράτος θα ολοκληρώσει τις απολύσεις μέχρι τα μέσα του επόμενου χρόνου και θα μειώσει τα εμπόδια για τη δημιουργία ιδιωτικών επιχειρήσεων, προκειμένου να διευκολύνει τους εργάτες να βρουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα. Φυσικά, εμείς δεν ακούμε το… ιμπεριαλιστικό Αλ Τζαζίρα και εμπιστευόμαστε τον… επαναστατικό Περισσό (ο οποίος –σημειωτέον– ακούει απολύσεις και… του σηκώνεται η τρίχα, εκτός από την περίπτωση της… Τυποεκδοτικής η οποία αναγκάζεται να απολύσει αφού… έτσι κάνει όλος ο κλάδος). Παρά την… καλή μας πίστη, ήρθαν τα… ζιζάνια και μας άναψαν φωτιά στα μπατζάκια.

Ο γέρων Παστίτσιος στην ΕΤ3

«Δεν υπάρχει καμμία ανοησία, όσο πρόδηλη κι αν είναι, που να μην μπορεί να εμφυτευτεί μόνιμα στο μυαλό του καθενός, αρκεί να ξεκινήσουμε να εντυπώνουμε πριν τη νεαρή ηλικία των έξι με συνεχή επανάληψη και ύφος βαθειάς κατάνυξης.»
—Arthur Schopenhauer (1788-1860) Γερμανός Φιλόσοφος
 
Διαβάζω σε μια σειρά ακροδεξιών ή απλά θρησκευόμενων μπλογκς: «Ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή, το έργο και τις προφητείες του Πάτερ Παΐσιου ετοιμάζει ο δημοσιογράφος και Ειδικός Σύμβουλος Διοίκησης της ΕΤ3 Γιάννης Φερέτης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο μέτρ  του είδους, κ.Φερέτης με τη δημοσιογραφική έρευνα που έκανε στο Άγιο Όρος, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια ο Γέρων Παΐσιος, και μέσα από μαρτυρίες άλλων μοναχών, θα κάνει γνωστές στους τηλεθεατές άγνωστες πτυχές από τη ζωή του Γέροντα. Το ντοκιμαντέρ θα μεταδίδεται κάθε μέρα τη Μεγάλη Εβδομάδα»

Δεν ζητώ βέβαια να ματαιωθεί η εκπομπή. Το άρθρο 14 του Συντάγματος απαγορεύει την προληπτική λογοκρισία και πολύ καλά κάνει. Kατ’ εξαίρεση, για τον έντυπο Τύπο, επιτρέπει την κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλoφoρία του, για μια σειρά λόγων μεταξύ των οποίων (νομίζω πολύ κακώς) είναι και η προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας. Φαντάζομαι πως κατ’αναλογίαν αυτή η συνταγματική γενικότητα, θα εφαρμόζεται και στα τηλεοπτικά ΜΜΕ.

Σύμφωνα με το άρθρο 15, «Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. O έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. O άμεσος έλεγχος του Κράτους …. έχει ως σκοπό…..». Αναρωτιέμαι αν η προαναγγελλόμενη εκπομπή θα τηρεί τις προϋποθέσεις που θέτει παρακάτω το άρθρο αυτό. Όσοι αντέξουν να την δουν (όταν θα δημοσιευθεί το παρόν η προβολή θα έχει αρχίσει), ας μας το πουν. Νομίζω όμως πως ο βίος του εν λόγω Παϊσιου, προσβάλει βάναυσα τη χριστιανική θρησκεία και η προβολή του δεν συνάδει με τον συνταγματικό σκοπό της «…..ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας».

Φράουλες και αίμα στη Μανωλάδα

Σε τακτική δικάσιμο, στις 29 Ιουνίου, παραπέμφθηκε να δικαστεί ο παραγωγός φράουλας από τη Μανωλάδα Ηλείας, ο οποίος μαζί με τραμπούκους επιτέθηκε και τραυμάτισε την Τρίτη το μεσημέρι τους απεσταλμένους του «Βήματος», τον δημοσιογράφο Γιώργο Πουλιόπουλο και τον φωτορεπόρτερ, Ιάκωβο Χατζησταύρου που πραγματοποιούσαν ρεπορτάζ για τις συνθήκες εργασίας εκατοντάδων μεταναστών στα χωράφια της περιοχής. Αργά το βράδυ της Μ. Τρίτης, η αντιεισαγγελέας Αμαλλιάδας, κυρία Αικατερίνη Κοπελάκη, αποφάσισε την παραπομπή της υπόθεσης σε τακτική δικάσιμο, μετά τη μήνυση για ξυλοδαρμό που κατέθεσαν οι απεσταλμένοι του «Βήματος» κατά του μεγαλοπαραγωγού το μεσημέρι της Μ. Τρίτης και τον προφανή αντιπερισπασμό του παραγωγού, που κατέθεσε επίσης μήνυση – τέσσερις ώρες αργότερα – κατά του δημοσιογράφου και του φωτορεπόρτερ.

Ενώπιον του εισαγγελέα

Είχε προηγηθεί η επίθεση και ο ξυλοδαρμός των απεσταλμένων από τον μεγαλοπαραγωγό και τραμπούκους του, κατά τη διάρκεια πραγματοποίησης ρεπορτάζ για τις συνθήκες ζωής και δουλειάς εκατοντάδων μεταναστών στη Μανωλάδα Ηλείας. Ο φωτορεπόρτερ μεταφέρθηκε για τις πρώτες βοήθειες στο Κέντρο Υγείας της Βάρδας, ενώ κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ο παραγωγός και οι συνεργοί του τράκαραν το αυτοκίνητο των δύο απεσταλμένων του «Βήματος», απέσπασαν τη φωτογραφική κάμερα και την κάρτα μνήμης, την οποία επέστρεψαν ώρες μετά και μόνο έπειτα από την παραίνεση των αστυνομικών δυνάμεων στο τμήμα Βάρδας Ηλείας.
Σε μία κίνηση αντιπερισπασμού, ο παραγωγός κατέθεσε αργά το βράδυ της Τρίτης μήνυση κατά των δύο απεσταλμένων, για παραβίαση ιδιωτικού χώρου, βιαιοπραγία, προπηλακισμό και ξυλοδαρμό του(!) από τους δύο απεσταλμένους του «Βήματος». Ενας καταφανώς ψευδής ισχυρισμός, καθώς η μήνυση κατατέθηκε τέσσερις ώρες αργότερα και μόνο έπειτα από την επιμονή των απεσταλμένων του «Βήματος» να μην αποσύρουν τη μήνυσή τους, παρά τις προσπάθειες του παραγωγού.
Ενώπιον της αντιεισαγγελέως, κυρίας Αικατερίνης Κοπελάκη, σύμφωνα με πληροφορίες, ο μεγαλοπαραγωγός και αυτουργός της επίθεσης παραδέχθηκε, προφορικώς, ότι εκείνος ήταν που έπεσε με το τζιπ του στο αυτοκίνητο των δημοσιογράφων. Σε ό,τι αφορά τον ξυλοδαρμό του Ιάκωβου Χατζησταύρου, αρνήθηκε τη συμμετοχή του, μην μπορώντας βέβαια να εξηγήσει πώς... βρέθηκαν τραύματα στο πρόσωπο του φωτορεπόρτερ, κάτι που πιστοποιήθηκε επισήμως και ιατρικώς από το Κέντρο Υγείας Βάρδας.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο των απεσταλμένων του «Βήματος», κ. Ανδρέα Νικολακόπουλο, «επρόκειτο για μία επίθεση εναντίον των δημοσιογράφων κατά την ώρα άσκησης του καθήκοντός τους. Ο ιδιοκτήτης του καταυλισμού και αυτουργός της επίθεσης, αρνήθηκε να ζητήσει συγνώμη και να άρει τις συνέπειες των πράξεών του. Αντιθέτως, έκανε μήνυση "αντιπερισπασμού", κατηγορώντας τους ότι δήθεν εκείνοι του επιτέθηκαν και διαστρέβλωσε πλήρως τα γεγονότα. Κάτι που είναι προφανές από το γεγονός της κατάθεσης της μήνυσης τέσσερις ώρες αργότερα, προφανώς προκειμένου να εξαναγκάσει τους δημοσιογράφους να αποσύρουν την καταγγελία τους. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Πουλιόπουλος και ο φωτορεπόρτερ Ιάκωβος Χατζησταύρου, έκαναν απλώς τη δουλειά τους προσπαθώντας να αναδείξουν ένα μείζον πρόβλημα της περιοχής».

Ο SUPERΜΙΚΗΣ σε νέες περιπέτειες

Από Dr Φλάντζας

Μέγαρα, 1973

Ντοκιμαντέρ του 1973, που καταγράφει τον αγώνα των κατοίκων των Μεγάρων κατά της βίαιης απαλλοτρίωσης της γης τους προκειμένου να κατασκευαστεί στην περιοχή ένα συγκρότημα διυλιστηρίων.
Η ταινία αποτυπώνει τη βίαιη αλλαγή που υπέστη το φυσικό τοπίο, μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με τις συνέπειες της μαζικής απαλλοτρίωσης της γης, τις διαδηλώσεις των Μεγαρέων στους δρόμους της Αθήνας και την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο, το οποίο βρισκόταν υπό κατάληψη από τους φοιτητές, λίγες ώρες πριν από την εισβολή του τανκ και την καταστολή της εξέγερσης από το δικτατορικό καθεστώς στις 17 Νοεμβρίου του '73.
Ένα σημαντικό πολιτικό τεκμήριο και μια από τις πρώτες ταινίες με οικολογική διάσταση στον ελληνικό κινηματογράφο.
❝..Στα τέλη του 1968, οι πραξικοπηματίες διαπραγματεύονται με τον Αριστοτέλη Ωνάση το σχέδιο «Ω», δηλαδή την κατασκευή και εκμετάλλευση του τρίτου για τη χώρα συγκροτήματος διυλιστηρίων και άλλων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, στις περιοχές Πάχη (Βασιλικά) και Λάκκα Καλογήρου των Μεγάρων. Το σχέδιο αφορά σε μια επένδυση ύψους 400-500 εκατ. δολαρίων.
Οι παρασκηνιακές συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της εποχής οδηγούν τελικά την ανάθεση του έργου στην εταιρεία Στραν Α. Ε. του επιχειρηματία και τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη, το 1972. Η σχετική σύμβαση καταγγέλθηκε, από την πλευρά του ελληνικού Δημοσίου, το 1977.❞

Σενάριο: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Σάκης Μανιάτης 
Φωτογραφία, Μοντάζ: Σάκης Μανιάτης

Βραβεία:

1974 FIPRESCI Award, Berlin Film ForumInternational of the Young Cinema
1974 Best Production Award, Thessaloniki Film Festival of Greek Cinema

Η Λιβύη, η επέμβαση του ιμπεριαλισμού και η ναυμαχία του Ναβαρίνου

Όταν ξέσπασε η εξέγερση στη Λιβύη το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς (πράγμα σπάνιο) φαινόταν να ομονοεί: το δικτατορικό, εξαρτώμενο από τους δυτικούς καθεστώς του συνταγματάρχη Καντάφι καταδικαζόταν χωρίς περιστροφές και η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς συντασσόταν με την πλευρά των εξεγερμένων. Το ζήτημα φαινόταν σχετικά εύκολο για να προκαλεί συγχύσεις. Τo Κανταφικό καθεστώς έχει χάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια κάθε αντι-ιμπεριαλιστική αίγλη: όχι μόνο είχε αποκτήσει τις καλύτερες των σχέσεων με τον δυτικό ιμπεριαλισμό τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης το καθεστώς ζητούσε τη βοήθεια και την κατανόηση της Δύσης. Το καθεστώς, την ίδια στιγμή που εξαπέλυε επιθέσεις ενάντια σε αμάχους βομβαρδίζοντας ολόκληρες πόλεις, διαλαλούσε ότι το έκανε παλεύοντας «ενάντια στην Αλ Κάιντα» κα ότι αυτό ήταν «προς το συμφέρον ολόκληρης της Δύσης», συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ. Το καθεστώς, άλλωστε, χρησιμοποίησε συμβούλους και όπλα των σιωνιστών του Ισραήλ στην προσπάθειά του να καταπνίξει στο αίμα την εξέγερση στη Λιβύη.[1]
Τι ποιο εύκολο λοιπόν για την Αριστερά να τοποθετηθεί υπέρ της εξέγερσης και κατά του δικτατορικού καθεστώτος;
Ωστόσο, σε αυτόν τον κόσμο, τίποτα δεν είναι εύκολο και απλό…
Άρκεσε η στρατιωτική επέμβαση των Δυτικών για να ξανακάνει την εμφάνισή της θριαμβευτικά η σύγχυση που τόσο συχνά χαρακτηρίζει την Αριστερά.
Όπως ήταν αναμενόμενο η πρώτη αντίδραση προήλθε από την πατριωτική Αριστερά. Γι’ αυτήν ο αντι-ιμπεριαλισμός πάντοτε λειτουργούσε ως πρόσχημα για την υπεράσπιση των «εθνικών δικαίων». Η ταξική ανάλυση εξαφανίζεται όταν πρόκειται για τα «ιερά» ενός έθνους. Ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος αυτής της λογικής δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ως προς το τι σημαίνει η εφαρμογή αυτής της λογικής στην περίπτωση της Λιβύης.
Έτσι κατά τον Γιώργο Δελαστίκ:
«Παρά το συμβιβασμό του αιμοσταγούς –και μάλιστα με το αίμα του λαού του– λίβυου τυράννου με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους κατά την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, στόχος των Αμερικανονατοϊκών είναι με τον πόλεμο που θα εξαπολύσουν εναντίον της Λιβύης να αντικαταστήσουν τον «προσκυνημένο» Καντάφι με ένα ακόμη πιο δουλόφρον καθεστώς ανδρεικέλων, το οποίο θα υπηρετήσει χωρίς δισταγμό τα συμφέροντα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, δίνοντάς τους φυσικά πρώτα απ’ όλα τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της χώρας προς λεηλασία. Από τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η αμερικανονατοϊκή επίθεση, αλλάζει ο χαρακτήρας του πολέμου. Από εμφύλιος μετατρέπεται σε εθνικός αμυντικός πόλεμος, με τον Καντάφι να ηγείται αντικειμενικά των λιβυκών δυνάμεων που αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές επιδρομείς. Αντιθέτως και ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησαν, οι αντικανταφικοί δρουν ως δοσίλογοι συνεργάτες των ξένων επιδρομέων εναντίον της χώρας τους και περιμένουν από τους επίδοξους κατακτητές να τους διορίσουν ως κυβέρνηση! Καθεστώς ανδρεικέλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επομένως και του Ισραήλ, θα αποτελέσει όποια αντικανταφική κυβέρνηση πάρει την εξουσία με αυτόν τον τρόπο».[2] [Οι υπογραμμίσεις δικές μας].

Στην ίδια λογική με του Δελαστίκ ουσιαστικά κινείται και το παραληρηματικό κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου στην Ελευθεροτυπία. Αρχικά ο Φωτόπουλος αμφισβητεί τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες συλλήβδην παρουσιάζοντάς τες περίπου ως υποκινούμενες από τους Αμερικανούς:[3]
«Εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος -υποτίθεται- παρακολουθεί νέες πράξεις του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο και τώρα διαδραματίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία. Φυσικά, ακόμη και όταν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος, με την αποπομπή των τυράννων, αυτό οφειλόταν στην ανοχή του στρατού (που ελέγχεται από τις ΗΠΑ), ο οποίος την επέτρεψε! Γι’ αυτό και τα καθεστώτα ακόμη παραμένουν…»
Σύμφωνα με τον Φωτόπουλο παρά τις αντιφάσεις του καθεστώτος, ο Καντάφι -στο τέλος-τέλος- υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα της Λιβύης:
«Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά του τυράννου: από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη μεσοαστική «νεολαία του Ιντερνετ». Αντίθετα, έχουμε από την αρχή έναν εμφύλιο πόλεμο, όπου, όπως στη Γιουγκοσλαβία, η υπερεθνική ελίτ υποστηρίζει παντοιοτρόπως τη «δική της» πλευρά που έσπευσε ν’ αναγνωρίσει πριν καν επικρατήσει.
[…]
Ο στόχος της νέας εγκληματικής εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ είναι ο ίδιος όπως στο Ιράκ: η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, έπειτα από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα γνήσιο πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στην περιέλευση του εθνικού πλούτου στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ, για την «αξιοποίησή» του… ».

Δυο χρόνια απ' το θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη

Την Πέμπτη 17 Μαρτίου, η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων οργάνωσε στο Στέκι Μεταναστών μια εκδήλωση στη μνήμη της Κατερίνας Γκουλιώνη, καθώς τις μέρες αυτές συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον τραγικό και «περίεργο» θάνατο της αγωνίστριας κρατούμενης. Σε ελάχιστη ένδειξη τιμής, αναδημοσιεύουμε το τελευταίο της γράμμα-επιστολή προς το Συνήγορο του Πολίτη.

Μετά το θάνατο, το σώμα μας ανήκει στο κράτος;

Με νομοσχέδιο που προωθεί το Υπουργείο Υγείας, το πρόβλημα της δωρεάς οργάνων επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με μια επέμβαση στην αυτοδιάθεση του ατόμου. Ενώ μέχρι τώρα δωρητής οργάνων γινόταν το άτομο με σχετική δήλωσή του, αυτό αντιστρέφεται. Το νομοσχέδιο θα καθιστά κάθε άτομο ex lege δότη οργάνων μετά το θάνατό του, εκτός αν εν ζωή είχε ασκήσει σχετική προσφυγή αντίταξης, στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων.

Η αντιστροφή αυτή θέτει σημαντικά νομικά ζητήματα βιοηθικής, όπως και κάθε περιορισμός ή "αναδιατύπωση" της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Η συγκατάθεση αποτελεί ένα κομβικό ζήτημα όσον αφορά την ελεύθερη χρήση στοιχείων της προσωπικότητας, σε όλο τον ορίζοντα των νομοθεσιών που αφορούν την επιτρεπόμενη διάθεση: από τα προσωπικά δεδομένα (που η επεξεργασία του προϋποθέτει κατ' αρχήν την ενημερωμένη συγκατάθεση) και την πνευματική ιδιοκτησία (που η συναίνεση του δημιουργού αποτελεί νόμιμη βάση για την χρήση του έργου), μέχρι το γενικό αστικό δίκαιο (έγκριση - συναίνεση) αλλά και το ποινικό δίκαιο, όπου η συγκατάθεση σε πράξεις που αλλιώς θα θεωρούνταν προσβολές, αποτελεί λόγο απαλλαγής για ορισμένα αδικήματα.

Η θετική συγκατάθεση είναι το σύστημα "opt-in": όταν επιλέγεις με δική σου πρωτοβουλία την διάθεση στοιχείων της προσωπικότητάς σου. Αυτό είναι το σημερινό σύστημα για τους δότες οργάνων. Το αντίστροφο σύστημα είναι το "opt-out": τα όργανα διατίθενται αυτοδικαίως, εκτός αν έχεις αντίρρηση και την έχεις ασκήσει εν ζωή. Μπορεί να ακούγεται το ίδιο, αλλά δεν είναι. Αν περάσει αυτή η νομοθεσία, το νεκρό σώμα θα ανήκει κατ' αρχήν στο κράτος, και η ελεύθερη βούληση θα είναι μια εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Εκτός των άλλων, πρόκειται για ένα πιεστικό μέτρο που ενέχει από τη φύση του μια υφέρπουσα, αλλά σοβαρή κοινωνική αποδοκιμασία για όσους δηλώσουν "opt-out": αφού ο νόμος "κανονικό" θεωρεί το κοινωνικώς αναγκαίο (δηλαδή την αντιμετώπιση της έλλειψης μοσχευμάτων), το άτομο θα διστάσει να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του για "opt-out", αναλογιζόμενο τελικά τις παρενέργειες, αλλά και το μεγάλο ηθικό δίλημμα στο οποίο μας θέτει με το ζόρι η Πολιτεία.

Τέτοια πιεστικά διλήμματα όμως, σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν επιτρέπεται να τα επιβάλλει ο νομοθέτης. Η ίδια η έννοια της ελευθερία επιβάλλει η λήψη της απόφασης για δωρεά ή μη των οργάνων να γίνεται χωρίς προϋποθέσεις και μόνο με θετικό τρόπο, όχι ως εξαίρεση από τον κανόνα.

Από E-lawyer

Πώς η πυρηνική ενέργεια βάφτηκε «πράσινη»

Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και από τις θυελλώδεις αντι-πυρηνικές διαδηλώσεις των αρχών της δεκαετίας του ’70 πρώτα στη Γερμανία, και μετά σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική, να φτάσουμε σήμερα στο σημείο, η πυρηνική ενέργεια να θεωρείται λίγο πολύ πράσινη, στο ίδιο τσουβάλι με τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά;
Πώς έγινε κι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης να έχει σβήσει από τη μνήμη του τα ατυχήματα του Τhree Mile Island στην Πενσυλβάνια το 1979 και του Τσερνόμπιλ το 1986 και να παραμένει απαθές ή να διάκειται ευμενώς προς αυτήν; Μετά από ένα δημοσκοπικό χαμηλό στα χρόνια αμέσως μετά την έκρηξη του Τσερνόμπιλ, οι υποστηρικτές άρχισαν σταδιακά να πληθαίνουν, αντιστοιχώντας, γύρω στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας σ’ ένα 45% της ευρωπαϊκής, και σ’ ένα 60% της αμερικανικής κοινής γνώμης.
Πώς έγινε λοιπόν και τόσοι πολλοί ειδικοί και υψηλόβαθμοι εκλεγμένοι και εκλεκτοί αξιωματούχοι να μη βρουν να πούνε λέξη, με τη συναίνεση για τα πυρηνικά να φτάσει να εξισώνεται με σώφρονα ευθυκρισία;

Ένα απ' τα Όνειρα του Κουροσάουα (1990)

Το βουνό Φούτζι στα κόκκινα  

Το 1990 ο υπέργηρος Ακίρα Κουροσάβα γύρισε μία από τις αγαπημένες μου ταινίες: ¨Όνειρα" (Yume / Dreams), σπονδυλωτή, κατέγραψε σ' αυτήν οκτώ όνειρα κι εφιάλτες του. Οι κριτικοί της εποχής δεν ενθουσιάστηκαν, οι συμπατριώτες του δεν κατάλαβαν (ή δεν θέλησαν να καταλάβουν...) τι τους έλεγε στην προτελευταία του δημιουργία: υμνούσε την ανθρώπινη απλότητα, την ομορφιά και δύναμη της φύσης, τον πολιτισμό της παράδοσης, την τέχνη, την αθωότητα της παιδικής ματιάς του χθες, αλλά έστελνε και σήματα κινδύνου για την αγριότητα του αύριο. Στη δεύτερη κατηγορία, το όνειρο-εφιάλτης "το βουνό Φούτζι στα κόκκινα". Ξανακοιτώντας το μετά από τόσα χρόνια και με την απειλή ο εφιάλτης του Κουροσάβα να γίνει πραγματικότητα, αναρωτήθηκα για το αν είναι μια μυθοπλασία του μεγάλου δημιουργού ή ενόραση. Όχι, δεν πιστεύω σε αυτά, μα... "οι 6 αντιδραστήρες", "-που χάθηκαν οι άνθρωποι; στον πάτο της θάλασσας", τα οργισμένα λόγια της έντρομης μάνας για όσα ψέμματα τους είπαν τα ζόμπι του πυρηνικού λόμπι και οι κυβερνήσεις μαριονέτες τους...

Από Ρήγας

Ο Ούγκο Τσάβες, η επέμβαση στη Λιβύη και οι λατινοαμερικάνικοι δρόμοι προς τον αντι–ιμπεριαλισμό

Λιβύη: Λαϊκό Καρακάτσο (1989) ή αμερικανοκίνητο πραξικόπημα (2002); Τα όρια και οι αντιφάσεις του φετίχ της ιστορικής αναλογίας

«Ποιος πληρώνει για τους πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς στο Ιράκ; Ποιος πληρώνει για τη διαρκή σφαγή του παλαιστινιακού λαού; Γιατί όσοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά τα εγκλήματα πολέμου, τη γενοκτονία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – που είναι γνωστοί σε όλους και έχουν αναγνωρίσει δημόσια τις πράξεις τους – δεν έχουν προσαχθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Τι κάνει το Συμβούλιο Ασφαλείας με τις αποτρόπαιες αυτές σφαγές που διαπράττονται;»
(Ομιλία του πρέσβη της Βενεζουέλας Χόρχε Βαλέρο στα Ηνωμένα Έθνη)

Άρης Χατζηστεφάνου: "Ανοιχτή επιστολή για την απόλυσή μου από το Ρ/Σ ΣΚΑΪ 100.3"

To πρωί της 31ης Μαρτίου η διεύθυνση του Ρ/Σ ΣΚΑΪ 100.3 μου ανακοίνωσε την απόλυσή μου. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια προσπάθεια πολιτικής φίμωσης καθώς οι πληροφορίες που παρουσίαζα στην εκπομπή δεν ταίριαζαν με τη φιλοκυβερνητική και φιλομνημονιακή γραμμή που επιχειρούσε να επιβάλλει η διεύθυνση.

Η προσπάθεια περιθωριοποίησης της εκπομπής μου ξεκίνησε πριν από χρόνια με τη διακοπή του τηλεοπτικού Infowar. Συνεχίστηκε με τη διακοπή των δεύτερων μεταδόσεων της ραδιοφωνικής εκπομπής αλλά και τις συνεχείς ακυρώσεις της μετάδοσης τις Κυριακές – θυμίζω ότι στα πρώτα χρόνια σε περίπτωση εκδηλώσεων και δράσεων του σταθμού η εκπομπή απλώς άλλαζε ώρα.

Αρκετά ακόμη περιστατικά έδειχναν ποιο ήταν το πραγματικό «ενδιαφέρον» του σταθμού για τη δημοσιογραφική μου δουλειά: Το βράδυ της επιδρομής στον Στόλο της Ελευθερίας, όταν επιχείρησα να επικοινωνήσω με το σταθμό για να μεταδώσω την έναρξη της επίθεσης από τον ισραηλινό στόλο, ο σταθμός αρνήθηκε να με βγάλει στον αέρα για περίπου μία ώρα ώστε να μη διακοπεί η αναμετάδοση… ενός αγώνα μπάσκετ.

Πολιτικά χαρακτηριστικά όμως είχε και η στοχοποίησή μου για το γεγονός ότι αρνήθηκα να υπογράψω την παράνομη ατομική σύμβαση εργασίας με μείωση αποδοχών κατά 10%. Οι εργαζόμενοι που αρνηθήκαμε να υπογράψουμε, ακολουθώντας και την προτροπή της ΕΣΗΕΑ, γνωρίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα των εκδικητικών απολύσεων. Η απόφασή μας δεν αφορούσε τις οικονομικές μας αποδοχές αλλά την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο απολύσεις στο ραδιόφωνο αφορούν εργαζόμενους που δεν είχαν υπογράψει την παράνομη σύμβαση. Παρά το γεγονός βέβαια ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση δέχθηκαν τότε τις ατομικές συμβάσεις, ο ιδιοκτήτης του σταθμού αθέτησε την προσωπική του υπόσχεση και συνεχίζει τις μαζικές απολύσεις.

Τις τελευταίες ώρες ο σταθμός επιχειρεί να με παρουσιάσει ως «οικονομικό βάρος» παρά το γεγονός ότι οι αποδοχές μου για το ραδιόφωνο παραμένουν στάσιμες από το 2006 και κυμαίνονταν στο επίπεδο της συλλογικής σύμβασης. Θυμίζω επίσης ότι σχεδόν το σύνολο των αποστολών που πραγματοποιούσα στο εξωτερικό για τις ανάγκες της εκπομπής γίνονταν με δικά μου έξοδα και εξοπλισμό και πως στο παρελθόν μού ανατέθηκε για ένα χρόνο η επιμέλεια όλων των εκπομπών για τα 20 χρόνια του ΣΚΑΪ χωρίς αμοιβή.

Για όλους αυτούς τους λόγους αρνούμαι να αποδεχτώ την παράνομη, εκδικητική και πολιτικά υποκινούμενη απόλυσή μου.

Η προσπάθεια πολιτικής φίμωσης της εκπομπής μου δεν θα περάσει. Οι συνάδελφοι με τη στήριξη και της ΕΣΗΕΑ προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις απέναντι στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις αλλά και το κλίμα φόβου που επιχειρεί να επιβάλλει η διεύθυνση του σταθμού.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ακροατές του σταθμού και στους συναδέλφους που βρέθηκαν με συγκινητικό τρόπο στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή. Σε αυτούς οφείλω και την πορεία μου στο χώρο της δημοσιογραφίας από την πρώτη ημέρα που συνεργάστηκα με το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ το 1996.

Με αξιοπρέπεια

Αρης Χατζηστεφάνου
Δημοσιογράφος